“Dilsiz Kılavuzumuz zaman“

Kalıplaşmış yanlış davranış tarzlarının hayatımızdan çıkması için hiç uğraşımız yok maalesef.

İnsanlarımız o konuya sıra gelince; sükutun arkasına gizlenerek, ruhun tenha yanlarına kaçışa geçiyorlar.

Ahşap sanatçısının, bir hammadde olarak eline aldığı kütükten düşüncelerini ekleyerek, kararlığının rotası üzerinde, sabrının pusulasıyla ince ince işleyerek, nasıl bir sanat eserleri haline dönüştürdüğünü hiç izlememiş gibidirler.

Ruh size dünyaya gelmeden önce verilmiş birer hammadde değil midir?

Öyledir!

Fakat bizler bunu bir türlü fark edemiyoruz ki.

Yaşadığımız acı fırtınalarının içerisinde, çaresiz kaldığımızda bir anda beyin hücrelerimize vahiy inmişçesine; “Ben ne yapıyorum” diyebildiğimiz tek nokta.

Sonra başlıyoruz o hammaddeyi işlemeye.

Aslında ilk önce Ahşap sanatçısı olma rolü gizlice ve sessizce veriliyor bireye.

Zaman bir öğretmenin sabrının enginliğinde sessizce bekliyor talebesinin kendisine gelmesini.

Lakin talebe anlamıyor, farkına varmıyor bir ince işçiliğinin ödevi olduğunu. İlerliyor yolunda adım adım.

Taa ki fırtınanın girdabına girene kadar. Zaman tam orada cezalandırıyor talebesini “Neden geç kaldın” diye.

Talebe canı yandığında anlıyor ki farkında olmadan en mühim dersini sürekli ertelemiş olduğunu.

Alıyor ruhunu seriyor yaşam masasının ortasına,

Acısının ızdırabıyla başlıyor, iç çekişlerinin melodisi eşliğinde zamanın gözetiminde ruhunu ince ince işlemeye.

Zamanın katı olduğunu düşünmeye başlıyor birey, sonra gizli öfke duymaya, içten içe içerliyor acımasızlığına. “Neden biraz daha anlayışlı değil ki” diyor içinden.

Ders bittiğinde anlıyor zamanın ketumluğundaki sırrı.

Dilsiz kılavuzunun kendisine ne anlatmak istediğini!

Ruhunun içerisindeki gizli hazinesini keşfettiğinde anlıyor.

Kendiside şaşırıyor neden ruhuna bu kadar geç kaldığını.

Sizlerin de; inadı sürdürerek, ruhunuzdaki gizli hazinelerinizin yerini görmemeniz için yanıltmalarına izin vermemenizi diliyorum.

 Ruhunuza geç kalmamanız dileğiyle.....