"Gülümsemek, adaleti bozuk düzene sessiz bir küfürdür. Gülümseyin..."

Öyle diyor Nazım baba: " Gülümsemek, adaleti bozuk düzene sessiz bir küfürdür. Gülümseyin..."

Sizi bilemem ama... Hayata karşı en gelişmiş refleksim; gülmektir, olabildiğince gülümsemek...

Bazen acılı, bazen alaycı... Bazen anlayan, bazen hafife alan... Kimi zaman alayına isyan eden, bazen de ölümüne kabullenendir yüzümdeki gülüş...

Öyle bir gülerim, öyle bir gülersin ki; anlayana, dümdüz gidiyordur yüreğin... Ve öyle çizgiler bırakır ki yüzünde ince bir gülüş... Dilin sussa da, gözlerin basbas bağırır: " Hadi canım sen de! Git işine! "

Kendine öfkesine güler kimi insan... Ve okkalı bir küfür savurur aniden: " Hay adaletine, vay geçmişine senin kavanoz dipli yuvarlak! Beni bu dünyaya gönderen talihin... Yedi ceddine selam edeyim! "

Gülmek, akıllı insan işi... Gülmek, zeka pırıltısı... Hayatla tüttürdüğün barış çubuğudur gülümsemek... Kendinden geçmeden, başkası olabilmektir bazen...

Gülerek konuşmak maharet ister. Elin koca cümlelere sığdıramadığını, öbürü bir dudak kıvrımıyla anlatıverir hemencik...

Gülerek nefreti anlatmak, büyük mesele... Ve çıldırasıya kudurmuşken gülebilmek...

Acın ruhunu parçalarken gülebiliyorsan ne mutlu sana... İyi günde gülmek, herkesin işidir çünkü. Zora gülmek, yiğit adamın işi...

Güçlü olmak, güç gösterisi yapmaktır hayata; gülen bir yüzle yaşamak... " Sen de haklısın kardeşim." dersin bazı... Bazen de gücünün yetmeyeceğini anlayınca, öyle bir sırıtırsın ki adama: " Hay ben senin ananı avradını!..."

İsimler cisimler farklı olsa da... Hep aynı oyunu oynar bize dünya... Adın ha Ahmet olmuş, ha Memet... Ha dünya şairi Nazım'sın, ha en sıradan vatandaş... Aynı candır yanan... Aynı dokunuş yakar tenini...

Hiçbir hal edemez olduğunda aleme... Alabildiğine gül, ölümüne gülümse...

 Nazım Hikmet Ran dedi ki: " Gülümsemek, adaleti bozuk düzene sessiz bir küfürdür. Gülümseyin..." Aynen şu anda yaptığınız gibi...

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.