"Hiçbir bedel, aşksız kalmak kadar ağır değil," der birileri... Acaba gerçekten öyle mi?

Kimilerimiz için, hiçbir bedel, aşksız kalmak kadar ağır değil... Oysa zaman zaman ondan yoksun olmak, o ana kadar hiç rastlanmadık biçimde yaklaştırabilir kişiyi kendine. Yalnızlık, güç verir ruhuna. Bir başına kalmak, yaşamla yüzleşmek zorunda bırakır adamı bazen... Neyin doğru, neyin yanlış olduğunun farkına varmak için, en doğru ilaçtır arada bir yaşanan aşk yoksulluğu...

O bizden gittiğinde, her şeyin bittiğini düşünmek; olsa olsa, insan yaradılışının kapasitesini, Allah'ın bize bahşettiği iradenin gücünü düpedüz görmezden gelmektir. Adam/ kadın böyle davranarak, kendini inkar etmenin en kolay yolunu bulur; ister istemez...

Sevda fakiri bir kalp, elbette susuzluk çeker. İnsan olup da, aşkın gücünü inkar etmek mümkün mü?

Aşk acısının; en hırpani, en serseri, en karaktersiz, hatta en şerefsiz familyadan sayılanları bile muma döndürdüğü, adam ettiği görülmüştür. Aşk, firavunları bile dize getirir. Ancak, sırf "bir daha sevemem!," korkusuyla aşk bağımlılığına kapılmak; inanın akıl alır şey değil...

Dünya ne senden ibaret, ne de yalnızca onun üzerine kurulu... Elbet bulunur her derdin devası... Yeter ki sen, umudunu yitirme. Yeter ki,  kör kuyulara düşürme kendini... Yüreğini kara zindanlara kapatma.

Sevmek, bağlanmak, aşık olmak; elbette önemli, hayatta birçok şeyden değerli... Ama unutma ki sen, her şeyden önemlisin. Eşin ve benzerin yok. Ve bir daha gelmeyeceksin dünyaya.( En azından, reankarnasyonculardan değilsen!..)

Sev, sevil, şükret aşkı bulduğunda... Ama onsuz kalınca, karalar bağlama. Güç, her şeyi kendine çeker. Seven kadınla adam dahil... Ağlayıp, sızlayıp, dizlerini döveceğine, Kudretini bil... Çünkü şu hayatta, hiçbir şey senden değerli değil... İstersen git aynaya bak. Nasılsa o da sana aynını söyleyecek!

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.