1 şeyler

Uzun sürdü iyi olmadığım zamanlar, çok uzun. Kim çıksa karşıma "nasıl güçlü bir kadınsın sen?" diyordu. Ne oldu şimdi bana?

Ne kadar yazarsam yazayım sonu gelmiyor hikayelerin, ya da yazılmış sonları ben beğenmiyorum; kendim yazmadığımdan mıdır acep?

Hiç durmadan bahar renkli giysiler taşıyorum ruhumda, oysa bir gri, bir gri ki heryer !!! Giydiğimi de kendime yakıştırmıyorum. Aman! neyse ki üşümüyorum artık. Temmuz sıcaklarını aratmayan şu havalar başlamadan kısa bir süre önce, kendimi sarıp sarmalayacak bir şeyler buldum bir ara, hala sıcacık ellerim. Ama derdin biri bitti mi kalıyor mu öylece? Bu kez de ellerimde titremeler başladı. Pek bir iştahsızım son günlerde , ondan mıdır nedir? Yemek yemeyi unutuyorum. Kederimden dünyayı yiyiyorum kıyısından kenarından ısırıp. Hiç değilse ellerimin keyfi yerinde, titremeyle oynaşmaktan pek bir mutlu görünüyor yukarıdan bakınca. Daha dün DOKTORUM'a demiştim ki ben; "Hastalandığımda ağrılarımı dindirecek ağrı kesiciler vermekten vazgeç artık bana. Benim, etkisi geçtiğinde yeniden başlayacak ağrılarımdan kurtulmam için, başka ne gerekiyorsa yap ! "

Kendi sesimi daha çok duyuyorum satır aralarında. İçimde konuştuğum, tartıştığım, bağırdığım kim varsa, o susuyor birden bire ve sadece ben konuşuyorum. "Kendi kendine mi konuşuyorsun sen" dedi bana. "Eveeet........." dedim. Yalan söyledim, farkında bile değildim  iç seslerimi hayata geçirdiğimin. Ne tesadüftür ki rüyalarımda çok sese kavuşmuş. Gördüğüm rüyaları sayıklamış olabileceğimi anlıyorum da, rüya gördüğümü bile hatırlamıyorken nasıl sayıklıyorum? Sabaha kadar birileriyle durmadan konuşsa bir insan, kalkar bir su içer, tuvalete gider bir ara. Yok! Sabaha kadar mır, mır birşeyler söylemişim. Dinlemişler, dinlemişler hiç bir şey anlamamışlar. İşte yine aynı şey olmuş, beni yine anlamamışlar!

İnsan durup dururken birini sevemez de, durup dururken kendini neden sevmez bir insan? Canımın en çok yandığı yeri annem üflesin!!!