10 Kasım ve saat 09:05…

Zaman dursa keşke gelmeseydi, 10 Kasım 1938 saat 09:05 hiç olmasaydı…

Gözyaşları sel olup akmasaydı, yapacakların yarım kalmasaydı ve bizler senin bize aşıladığın özgürlük ruhunu, Türk olmanın verdiği gücü seninle birlikte toprağa vermeseydik keşke…

Keşke 10 Kasım olmasaydı ve keşke sen yine Haydarpaşa’dan seslenseydin ‘’GELDİKLERİ GİBİ GİDERLER…’’ diye…

Biz 10 Kasım’da sadece seni kaybetmedik Mustafa Kemal’im seninle birlikte yüreğimizi de gömdük, zaman kavramını yitirdik hayat dondu kaldı bizler için 10 kasım sabahında…

Ve…

Belki; yetim ve öksüz kalmanın hüznü ile yüreğimize çöken ağırlığı atamadık. Senin bıraktığın yerden devam etmeyi yeterince başaramadık…

Unutmadık bizlere verdiğin nasihatleri ama o ağırlıkla yerine getirmeyi başaramadık.

Atlatamadık 10 Kasım şokunu, dolduramadık senin yokluğunun boşluğunu çaresizlikle sarıldık her seferinde sana, unutmadık seni ama yeterince de yaşatamadık…

Keşke 10 Kasım’da kalmasaydık üzüntümüzü, acımızı senin yolunda ilerleyerek taşısaydık, başaramadık Mustafa Kemal’im ne hüznümüzü yaşamayı ne de senin ilkelerini ileri taşımayı….

Ne de…

Senin bu topraklardan kovduklarının geri gelmelerine engel olmayı…

10 Kasım 1938 saat 09:05 sen bizi öksüz ve yetim bıraktığında kolumuz kanadımız kırıldı Mustafa Kemal’im.

Biz atlatamadık o acıyı, unutamadık bizleri yakan hasretini ve kavrayamadık seni sevmenin senin yolunda ilerlemek olduğunu…

Anlayamadık, anlatamadık belki seni sevmek demenin senin yolunda, gösterdiğin ülküde ilerlemek olduğunu…

Bıraktığın yerde o 10 Kasım sabahında çöktük kaldık. O sabah biz sadece seni kaybetmedik Mustafa Kemal’im yaşama hırsımızı da kaybettik…

Donduk kaldık bıraktığın yerde acımızı taşımayı başaramadık…

Biz seni çok sevdik Mustafa Kemal’im ama sevgimizi yaşatmayı başaramadık…

Tıpkı hüznümüzü yaşayamadığımız gibi…. 

Burçak YAZICI…