12 Eylül

İzlediğim film her insan gibi beni de oldukça gerilere götürdü.

Dünya milletleri izlediklerinde, Fransız kalmasınlar diye İngilizce alt yazılı. Kısa metrajlı.

Yorgancı ve 16-17 yaşlarında kız çırağı.

Yorgana evlenecek gençlerin, baş harfi işleniyor ve film asıl bundan sonra başlıyor.

Müşteri kadını, Yorgancıyı ve Çırak kızı tutuklayıp sorguya alıyorlar.

Dövmekten haşat edilmiş kız, iki karanlık adam tarafından bir teneke su ile ayıltıyorlar.

Başka bir yetkili içeri giriyor ve yorgan üzerine işlenmiş olan D.H. harflerini kastederek: “Devrimci hareketmiş. Ne hareketi! Bu devleti siz mi kurtaracaksınız.” deyip kıza okkalı bir tokat patlatıyor.

Bağlandığı sandalyeyle birlikte kız yere düşüyor. Yerden kaldırdığı kızın elini çözen yetkili, onun sağır ve dilsiz olduğunu anlıyor.

Yaşlı yorgancı ve yaşlı kadın müşterinin, haşat olmuş suratlarıyla birlikte film son buluyor.

Etkilenmemek mümkün değil.

O günlere döndüğümde;
Anamın her akşam eve dönüşümüzde Ağabeyim ve bana sarılışı...
Sanki bizi karşısında görünce hortlak görüşü…
Sonra derin bir nefes alıp “ ohhh çok şükür.” deyişi…

Sevdiklerini canlı görmek sanki olası dışıydı.

Doğruyu söylemek gerekirse;
Sokakta yusuf yusuf olurduk.

Çalan her zil;
“Hangi yakınım?” endişesiyle kütürdeyen yürekler...

Maalesef aynı duyguları, , bugün asker yakınları yaşıyor.

Bizlere bunları yaşatan;
SIKI YÖNETİMİ TEK ÇÖZÜM HALİNE GETİREN;
Gemiyi azıya almış o zamanın gençleri ve siyasi partilerin baş aktörleri…

Filmi izleyin ve yaptıklarınızla gurur duyun…

Ve siz bu günün geçleri sakın bir daha oyuna gelmeyin…