198

Onları çağırırsın duymazlar. Bakarlar, görmezler.

Araf Suresi / 198

Tanrının huzuruna erebilmek için Araf’ ı geçerken bu kez farklı bir gözle baktı melek, ruhları hesap gününü bekleyen insanlara. Bu kez hesap gününe daha bir istek duyuyor, daha bir anlam veriyordu. Şahit olduğu şey bunları düşünmesine yol açmıştı. İnsan, Tanrı’ nın emirlerine karşı geleceğini daha ilk zamandan belli etmiş olmasına rağmen; bu kadar ileri gideceğini melekler bile hayal edemezlerdi. Telaşla diğer meleklerin arasından sıyrılıp erişti Tanrı’ nın makamının kapısına. Ve perdenin ardından anlatmaya başladı, O; Herşeyi gören’ e, Herşeyi bilen’ e… “Tanrım” dedi şaşkınlık ve dehşet içinde nasıl ifade edeceğini hiç bilemeden: “Bir insan bir diğer insanı öldürdü!

Tanrı’ nın yeryüzündeki gözleriydi melekleri. Ve biliyordu Tanrı pek tabii ki. Yazandı O çünkü bütün hikayeyi. Adem’in ilk oğullarından olan Kabil kardeşini; öz kardeşini, Habil’ i öldürmüştü. Ve şimdi cinayetten arta kalan ölü bedeniyle kardeşinin, ne yapacağını bilmez kalakalmıştı. Bu gün dahi akmakta olan kardeş kanı akmaya başlamıştı.

İnsan; türdeşini beslenmek için öldürmeyen, buna rağmen kendi türdeşini, beslenmek için birbirini öldüren diğer canlılardan daha çok öldüren yaratıktır. Hikayet odur ki, Kabil’ in gözleri önüne bir kuş gönderdi Tanrı, ölü eşini gömen. Ve gömdü Kabil de kardeşini, yaptığı gibi kuşun. Örttü üstünü etinin kardeşinin; unutmak istercesine vahşiliğini, işlediği cinayeti. Yaratan ‘ı da, kendini de kandırabileceğini sanarak…

İnsanın hikayesi ile baş başa gidiyor zulmün hikayesi yeryüzünde. Gecenin ortasında, nazlı bir güz gecesinde, oturuyorum balkonunda evimin. Geceleri hep, gecenin içindeki süslü, güzel bir kadını izler gibi izlerim yaşadığım kentleri, keyifle izliyorum geceyi giyinmiş kentimi ve düşünüyorum; “Acaba nasıl savunacak bunca pisliğini insanoğlu, <ı>kendine her şeyi ama her şeyi karşılıksız vermiş olanTanrı’nın karşısında?”

Bilmiyoruz belki ama hem dini, hem de diyalektik açıdan çok mantıklı bir bağlantı vardır işlenen bütün günahlar/ suçlar, ve onları işleyen bütün günahkarlar/ suçlular arasında. Hepimiz birbirimizin günahlarından pay alıyoruz, alacağız. Hepimizin sırtında yük bir diğerimizin işlediği en ufak bir günah bile. İşlenen her suçta hepimizin biraz payı var. Sorumluluk hepimizin.

“Zulümle öldürülmüş hiç kimse yoktur ki, onun kanında Âdem’in ilk oğluna bir pay düşmesin. Çünkü adam öldürenlerin ilki odur.” (Tirmizi, 2812) derken ne demek istemiş ola ki sizce Tirmizi?

D. Dara KILINÇ