23 Nisan 2001: İnebolu'da çocuk bayramı

O zamanlar "Top Sahası" derdik... Tribünleri yoktu. Yerler yemyeşil olurdu. O yeşillik çim değil de doğal olarak yetişen otlardı. 1968 veya 1969 yılıydı ve 29 Ekim Cumhuriyet Bayramıydı. Hava kapalı, yağdı yağacak. Kürsüde şiir okuyordum. Parazitli hoparlörlerden yükselip karşı tepede yankılanan sesleri duyuyordum. İşte o sırada yağmur başladı. Şiir uzun, bitmek bilmiyor. Milli Eğitim Müdürü Kemal Örüklü geliyor kürsünün yanına "Bitir, bitir" diye işaret ediyor. Ve ben kendine verilen görevi sonuna kadar tamamlamaktan başka şey düşünmüyorum. O görevi bana Dürdane Hocam vermiş hiç yarım bırakır mıyım. Hep beraber ıslanmıştık ama son kıta da okunmuş ve görev tamamlanmıştı!.. (1)

Eski bayramlardan aklımda kalan hoş anım bu. Dün 23 Nisan'dı ve İnebolu'daydım. Sevgili yeğenim de uzun yıllar önce babasının, halasının, amcasının çocukken yürüdüğü stadın etrafında yürüyecekti o gün ve onu izlemek için tribünlerdeydik. Tribünler tıklım tıklım doluydu. Artık saha yemyeşil çimdi, tribünlerin üzeri kapalıydı. Ses düzeni eskisi gibi değil, pırıl pırıl ses, telsiz mikrofonlar... 30 yılda çok şey değişmiş.

Doğa o gün bayram için yarım günlük bir izin vermişti. Hava çocukların azıcık üşüyeceği kadar serin, bayrama engel olmayacak kadar açıktı. Tören bitti yağmur çiselemeye başladı. Öğleden sonra da bir fırtına...

Bizim zamanımızda bayramlarda üç ilkokul olurdu. Yeniyol, Atatürk ve Karadeniz İlkokulları ile İnebolu Ortaokulu ve Lisesi... Dün törende okul da çoktu öğrenci de...
Azize Ana Yatılı İlköğretim Bölge Okulu
Atatürk İlköğretim Okulu
İsmet Paşa İlköğretim Okulu (Eski Yeniyol İlkokulu)
Mehmet Bülent Özyürük İlköğretim Okulu (Eski İnebolu Ortaokulu)
Hüseyin Avni İlköğretim Okulu

Kaymakam, Belediye Başkanı ve Garnizon Komutanı her okulun bayramını tek tek kutladılar. Her okulun öğrencileri de en yüksek sesle "Sağol" diye bağırdılar. "En güçlü biziz" dercesine... Sonra birbirlerine baktılar, çünkü en yüksek sesin kendilerinden çıktığına çok eminlerdi.

Öğrenciler hep bir ağızdan öğrenci andlarını söylerlerken o temiz ve berrak korodan etkilenmemek olanaksızdı.

Tüm okullar çok güzel hazırlanmıştı. 23 Nisanlara bizim zamanımızda olmayan birşey daha eklenmişti, Minikler. O zamanlar ana sınıfı olmazdı okullarda. Şimdi 23 Nisan kutlamalarının ayrılmaz parçası ve neşesi bu ana sınıfı öğrencilerinin sundukları gösterilerdi. Hepsi çok şirindi.

İnebolu'nun yerel giysileriyle çıkan kızlarımız yerel türkülerimizle İnebolu yöresi oyunlarını oynadılar. "Kıydıvanın kızları...", "Birini de yavrum birini..." türküleriyle İnebolu'da bayrama yakışan bir gösteri sundular. Kızlarımızdan birinin oyun sırasında "birazcık bilerek" açılan ve oyun sonuna kadar açık kalan başörtüsü otantik görüntüler içinde Atatürk'ün çağdaş Türkiye’sine güzel bir mesaj veriyordu.

Başka bir okulun kızları da Kırşehir yöresi oyunlarıyla güzel bir müzik ve oyun gösterisi sundular. İnebolu oyunlarında olduğu gibi bir kızımız başını açmış ve o güzel mesajı bir kez daha iletiyordu.

Minikler Samsun, Erzurum, Sivas ve Ankara'ya yolculuğu yörelerin müziği ve oyunlarıyla sergilediler. Bandırma Vapuru ve İlk Meclis Binasının maketleri özenli çalışmanın dekorlarını oluşturuyordu.

Bir başka minikler grubu da rüzgara karşın kocaman bir bez üzerindeki Atatürk resmini büyük bir gururla en yüksekte tutmaya çalışıyorlardı. İşte o an düşündüm bir kez daha: "Bu çocuklarımızı karanlık düşünceli insanların kötülüklerinden korumak için daha çok çalışmalıyız. Çok çalışalım ve bu çocuklarımız büyüdüklerinde Atatürk'ün resmini de ilkelerini de en yüksekte tutsunlar."

Konuşmalar ve şiirler gösterilerin aralarına serpiştirilmişlerdi. Çocuklar çok güzel okuyorlardı. Günün güzelliğine daha çok uyacak şiirler seçilseydi keşke. Minicik çocukların haykırışlarına "kan", "savaş", "ırk" temaları yakışmıyordu. Çocukların bayramında "sevgi", "çiçek", "ülke", "arkadaşlık" şiirleri söylense ne güzel olurdu.

Bütün bayramlar bir tören yürüyüşüyle biterdi. Bu bayramda da öyle oldu. İsmet Paşa Okulu'nun bandosu tören yürüyüşünde çaldı. Profesyonelleri aratmayan bir ustalıkla görevlerini yaptılar. Tüm okullar sırayla önümüzden geçtiler. Ayakları karışır da yanlış yürüyüşleri bozulur korkusuyla tribünlere kaçamak bakışlarla bakarak yürüdüler.

Yürüyüşün en güzel çocukları tekerlekli sandalyelerinde "Biz de bu cumhuriyetin çocuklarıyız" dercesine gururla geçen iki çocuktu. Onların bu törene katılmalarını sağlayan öğretmenlerimiz her türlü övgüye değer öğretmenlerdir.

İnebolu'da 23 Nisan'da çok güzel bir bayram kutlandı. Bu güzel bayramın bütün çocuklarının gözlerinden öpüyorum. Güzel organizasyonu hazırlayan, öğrencileri çalıştıran bütün öğretmenleri kutluyorum.

Bugün 23 Nisan, neşe doluyor insan... Bir bayram işte böyle bir neşeyle ve eski günlerin anılarının hüznüyle bitti.

23 Nisan 2001 Pazartesi
İnebolu

(1) Cumhuriyet Bayramı anılarım: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=11503 (2006 yılında 60’lı yılları böyle yazmıştım)