4 duvar 1 ben

Yalnızlık deyince belki de çoğu insanın aklına yalnız olanlar geliyordur. Ne demek istiyor diye merak ettiğinizi biliyorum şu an. Benim bahsetmek istediğim kısaca şöyle: sadece tek başına olan insan yalnız değildir! Belki de tahmin bile edemeyeceğiniz kadar çok insan arasında yalnız olan da vardır...

Dışarıda arkadaşlarıyla, dostlarıyla belki de sokakta hiç tanımadığı bir insanla herhangi bir şekilde muhabbet ettiğinde mutludur, yüzü gülüyordur. Evine döndüğünde ise yalnızlık rolü yine onu bekliyordur. Herkesle beraberken bile bir an gelir susar, dupduru kalır, kimse farkına varmadan yalnızlığıyla kavga eder bağırış çağırış gitmesini söyler. Hep yanındadır yalnızlık çünkü. Bir türlü bırakmaz peşini.

Onu ağlayarak kandırır çoğu zaman.

Gözyaşlarında akıtır tüm mutluluğunu.

Vazgeçtim der gibi, yenildim sana yalnızlık der gibi haykırırcasına hıçkıra hıçkıra ağlar. Ve yalnızlık da buna kanar ve geri çekilir, çekilmek zorundadır da! Çünkü dostları gelmiştir ağlayanın, yanında olacaklardır. Onu YALNIZ bırakmayacaklardır!

Bu hikaye burada bitmiş gibi görünse de yalnızlık gitti ya da öldü gibi görünse de öyle olmadı.

Kötüye birşey olmaz. Ne zaman güleriz, hayat denizinde bir dalga buluruz ve ona takılırız yalnızlık gelir fırtına olur ve alabora oluruz. Yalnızlık bizi hiç mi hiç yalnız bırakmaz.

Belki ona da yazık olurdu biz olmasaydık çünkü onun tek (yalancı) dostarı BİZiz!...