8 Mart Dünya Kadınlar Günü

Türkiye’de 4 kültürel mod var:

1. Göçer veya proto-feodal mod.

2. Tarımsal, köysel veya feodal mod.

3. Küçükkentsel, taşrasal, kentsel, küçük burjuvasal, sanayisel mod.

4. Bilgi toplumu, internet, bilgisayar modu.

Bu konuda kadın-erkek eşitliği var. Eşlerin % 99’u aynı kültür modunda. Aynı kültür modunda olmayınca, davul dengi dengine çalmıyor zaten.

Dünya kadınlar gününü kutladığımızda, son iki mod için kutlama yapabiliriz. İlk iki mod için yaptığımızda ikiyüzlülük ediyor oluruz. 50 yıldır ana çocuk sağlılığı merkezleri var ama Güneydoğu’da gelinlerin doğum kontrolünü kaynanalar önlüyor hala. 15 yıldır Güneydoğu’da gençkızların dünya intihar rekorları kırmasına engel olunmaya çabalanıyor görünüşte ama töre cinayetlerinin tetikçisini kadınlar belirliyor hala.

Burada negatif ve tersine bir diyalektik var: Farklılıkların birbirinden uzakta olduğu, hatta bu farklılıkların korunduğu bir süreç. Yani akıntının farklı yönlere gittiği bir yatak.

Kadın-erkek diyalektiği de böyle: Tersine ve negatif. Kadın ve erkek biraraya gelince savaş çıkıyor. Toplumsal faşizmin beşiği aile.

Toplumun tamamını faşizmden kurtaramayız. Orman yangınından ormanın tamamını kurtaramayız.

Öyleyse, yangında ilk kurtarılacak ne?

Bence kadınlar değil. Sofradaki yeri öküzümüzden sonra gelen kadınlarımız değil. İkiyüzlülük yapmayalım. Tarih yalanı yutmuyor.

Kadın, olduğu gibi kaldığı sürece, ona koruyucu hak verilmesi, matriyarkal-gerontokratik faşizm getirir, getiriyor da.

Bu bir savaş. Bu bir ölüm kalım meydanı. Hiç kimse bir erkekten bir kadın için ölmesini isteyemez. Milena, Kafka’nın ölümünden çok sonra kendini ölüme sürdü.

8 Mart Sevgi Soysal, Tezer Özlü, Duygu Aykal; Sylvia Plath, Diane Arbus, Anna Cavan için kutlu olsun. Diğerleri için değil.