Hayat çok acımasız, amaçlar farklı olursa..

Uzun zamandır yazamıyorum, psikolojim çok bozuktu. Bir insan ve bir hayat. Bu konuda biraz kendimden bahsetmek istiyorum.

Sevgi kelimesinin anlamını bulduğumu zannettiğim anda, hiç anlamadığımı anladım. Ne yazık ki bunuda bana yaşatan dünyada en çok sevdiğim insan. Hiç ummadığım ya da benim öyle zannettiğim anda beni terketti. Terketmeklede kalmadı sanki bütün hayatımı sıfırladı.

Bu hayat o kadar acımasızki, düşünün suçunuz ne bilmiyorsunuz, asla telefona bile çıkmıyor konuşamıyorsunuz. Öyle bir durum ki çatlayacak haldesiniz ama sağlam kalıyorsunuz. Adını siz koyun bu ayrılığın ben bir ad koyamadım.

Sanırım sekiz ay süresinde biraz kendime geldim. Düşünmekten ve sevdiğime mesaj yazmaktan yoruldum, hem de engellenmiş adrese mesaj yazmaktan.

Ben dostlarımdan utandım ve kimsenin yanına gidemedim ama sevdiğim yılbaşını Sofya'da geçirmiş. Her aile bireyinde emeğim olmasına karşın ne kadarda çabuk unutuldum. Keşke kabahatim veya suçum ne onu bari bilseydim.

Bilmiyorum sizler hiç MR cihazının içine girdiniz mi? Ben sekiz ayımı orada yaşıyormuş gibi geçirdim. Yeni yeni kendime geldim ama sanki on yıl ihtiyarladım. Bu ayrılığı hakettimmi bilmiyorum ama haketmedim bence.

Yıllarca çalıştım ve sevdiğim için emekli oldum. Herşeyimi kaybettim. Yeniden hayata tutunmaya çalışıyorum ama tutunacağım Allah'ın izniyle.

 Mutlu ve umutlu kalın.