Şemmame

Şemmame halayını, birlikte çekebilmek…“Sen şusun, ben buyum!” demeden “dostum” diyebilmek… Kardeşlik kelimesini, her renkten insanlarla daha da anlamlandırmak…
“İlle de aynı şeyleri düşünmek değil aynı masada nasıl oturabiliriz?” diye çözüm aramak…
Farklı yönlerimizi ortaya çıkarmak değil de daha çok ortak yönlerimizi tespit edebilmek…

İşte bunları Türkiye’mizin her yerinden gelen genç kardeşlerimizle Diyarbakır Kent Konseyi Gençlik Meclisi ev sahipliğinde tekrarladık. Toplantı teması, “Karar Alma Süreçlerinde Gençliğin Katılımı” ile ilgiliydi ama bizler fırsat buldukça “Kardeşliğimiz daha çok nasıl pekişir?” sorusuna cevap bulduk. Aynı masada her görüşten kardeşlerimizle oturduk ve “Bu nasıl yaygınlaşır?” Sorusuna da cevap aradık. Her renkten akranlarımız, “Şemmame” oynarken elini tuttuğu halay arkadaşına daha çok gülümseyerek baktı.Bu halay, bana daha bir anlamlı geldi, her renkten gencin oynamasından sonra… Şemmame halayına “Kardeşlik halayı” diye isim taktım, kendi kendime… Sorularımızın her cevabının yolu, “Birbirimizi tanımadık!” cümlesine çıktı. “Bizi, birbirimize yanlış tanıttılar” cümlesi de cevaplarımızın isyanı oldu.
 “Gitmediğimiz köy bizim değildir” cümlesini öğrendikten sonra “Orada bir köy var uzakta” demeyi artık unuttuk.

“Uzakta olan ve gitmediklerimiz, maalesef bizim olamıyor” demeyi anladık. Birbirimizi daha çok tanımak için daha çok soru sorduk ve daha çok tebessüm ettik. Kalkınma nasıl yerelden başlıyorsa hoşgörünün de gençlerden yayılacağına karar kıldık. Diyarbakır’da dört gün, bana bunları ve daha fazlasını da pekiştirdi.
 ***
 Diyarbakır Gençlik Meclisindeki dostlar, mükemmel bir şekilde ev sahipliği yaptı. Tüm samimiyetlerini bizlere açtılar, tüm nezaketleriyle ağırladılar. Onlara teşekkürümü, buradan bir kez daha yeniliyorum. Sağ olsunlar, var olsunlar… Birbirimizi daha çok dinlemeyi bir kez daha anladık.
“Hep biz konuşursak hiç bir şey duyamayız” sözünü, zaten anlamış olmamız gerekiyordu.
İletişimsizliğin, üslupsuzluğun, kabalığın aramıza nifak tohumlarını ekeceğini, çoktan biliyorduk.
“Aynı masada daha fazla ne kadar oturabiliriz ve daha çok neler üretebiliriz?” sorusuna cevap bulmak için daha çok çalışmalıyız.
Tanımadığımız herşeye düşman olurken tanımak için ilk adımı atanın bizler olması temennisiyle…