Abdülhak Hamit Tarhan

Abdülhak Hamit Tarhan (d. 2 Ocak 1852; Bebek, Beşiktaş, İstanbul - ö. 12 Nisan 1937,İstanbul), Türk şâir, oyun yazarı, diplomat.

 

Osmanlı İmparatorluğu'nun son döneminde ve Cumhuriyet Türkiye'sinin ilk yıllarında eserler vermiş, modern edebiyatın doğuşunda etkin bir isimdir.

 

Köklü ve eski bir ulema ailesinin ferdi olarak dünyaya gelmiş, hayatının her döneminde yüksek mevkilerde bulunmuş, dünyanın birçok yerini görme fırsatı yakalamış, çağının büyük ve güçlü bir sanatçısı sayılmıştır. Tanzimatı, Birinci ve İkinci Meşrutiyetleri ve Cumhuriyeti gören; bu devirlerdeki Tanzimat, Edebiyat-ı Cedide, Milli Edebiyat ve Cumhuriyet devri edebiyatlarını yakından tanıyan sanatçı Türk Edebiyatı'nda Şair'i Azam sıfatı ile anılır (Bu sıfatı ilk kez Süleyman Nazif kullandı). Uzun seneler diplomat olarak hem doğu hem de batı ülkelerinde bulunması nedeniyle iki edebiyatı da tanımış; Türk şiirine batıdan yeni konular, serbest düşünce ve şekiller getirirken; batı yazarlarından etkilenerek yazdığı oyunlarla Türk tiyatrosuna felsefi düşünceyi sokmuştur. Türk edebiyatının en büyük eserlerinden birisi kabul edilen Makber'in şairidir. TBMM III., IV. ve V. dönemlerde İstanbul milletvekili olarak görev yapmıştır.

 

Elveda diyemedik 

 

Yıldızsız bir geceydi 

Bir dağ çiçeği gibi şimdiden hasretteydim 

sürgündüm çok uzaklardaydım, 

Ve gözlerindi sürgün sebebim.. 

Çok çabuk çekildin hayatımdan 

Kaderle el eleydin, 

Bense kederle sarhoş... 

Yarım kalmıştı hikayemiz 

Göçmen kuşları gibi gelip geçtin bu şehirden 

Belkide hayatımdan 

Duymadın haykırışımı, acılarımı, 

Benimsin sanmıştım uçtun avuçlarımdan 

Tutamadım, gitmede diyemedim 

Olamadın bir yıldızın kayışı kadar hayatımda 

Zaman çok kısaydı bizim için 

Yetmedi gözlerimizden yaşı silecek kadar 

Nede elveda diyebilecek kadar...

 

İçimde Sen

 

İthaf: Nihal'e

 

Yine gece, yine hüzün 

Ve yine içimde sen 

Ve yine biliyor musun? 

İçimde sen olunca hüzün de güzel...

 

Abdülhak Hamit Tarhan