Acı Çekmeye Gönüllü Olanlar

Mizacımızla geliriz dünyaya. Ve o mizacın sonradan değişmesi neredeyse imkansızdır. Belki cüzi oranda bir iyileştirme yapılabilir niteliklerinde… O da ancak mizaç sahibinin dirayetiyle başarılır.

Halk arasında “gamlı baykuş” diye anılır acı çekmeye gönüllü olanlar. Her yerden dert edinir, sadece bir kez gördükleri, dokundukları nesnelerden bile keder üretebilir, bunalım yaratabilirler kendilerine.

Bir gün güneşli havadan, bir gün rüzgarın şiddetinden; bir gün nem, kasvet ve kapalı gökyüzünden, bir gün yakıcı, kavurucu sıcaktan şikayetçidirler. Yazın toz toprak kalkmasından, kışın çamur kaplı yollardan bunalırlar. Hali vakti yerinde olanlar neden daha iyi halde olmadıklarından hayıflanırken… Yoksul, kıyıda köşede kalmış modelleri, adaletsiz düzenden, kaderin acımasızlığından dem vururlar.

Güler yüzlerini gören pek azdır. Mutluluktan inatla kaçar, gülmekten özenle kaçınırlar. Yalnız acıyı yakıştırırlar ruhlarına. Çevrelerine yaydıkları negatiflikten habersiz…

Gözyaşları göz uçlarında nöbettedir. Yüzleri her daim ağlamaklı…

Ne içlerine işlemiş suçluluk duygusundan kurtulabilirler ne de böyle bir niyetleri bulunur. Onlara dışarıdan baktığınızda hallerine çok üzülseniz de… Kendileri çok memnundur olumsuzluk ağlarıyla perdeledikleri yaşamlarından… Kimi isot sever, kimi acıklı hayata bayılır.

Yaşamın onca güzelliği varken… Bazıları kara gün, yas meraklısıdır. Üzüntü bayramdır böylelerine. Şerrin, yeisin bin türü görülmedik şenlikler yaratır duygu dünyalarında. Başları belaya girdiğinde, mazoşist gelgitlere kapılırlar. Ezilmişlik şifadır bünyelerine. İnsandan sayılmayı, adam yerine konmayı bir türlü hazmedemezler. Dertleri neyse artık… Ha bire horlanmak, hırpalanmak peşinde dolanırlar.

Yedi kat yabancı ifrit olup, öfkelenip delirirken yapılanlara… Onlar zalime tapınmakla meşguldür. Kimi Stockholm sendromu derken bunun adına… Kimi şahit olduğu manzaraya inanamamakta inatçı. Ama değişmez sonuç: Bağımlılık yaratır kimi bünyede keder. Kimi acı çekmeye doğuştan gönüllüdür.

Yeryüzünde olup biten her şeyi anlamak, anlamlandırmak mümkün değil.  Tıpkı birilerimizin de acı çekmeye gönüllü olanları anlayamadığı gibi.

Herkes çizdiği yolun yolcusudur yaşadığı sürece. Kimimiz neşeyle mutluluk ardında koşarken… Kimimiz görülmedik, bilinmedik, akla gelmedik eziyetlere aşıktır.