Acıyı yaşamak

Bende bir çoğunuz gibi bir anne ve baba tarafından büyütüldüm. Yedirildim, içirildim, sevildim, oynandım, vs. vs. Uzun lafın kısası anne ve baba sevgisini gördüm. Bende bir baba olduktan sonra, anne ve babanın ne kadar önemli varlıklar olduğunu daha iyi anladım. Çocukken itilmedim, kakılmadım, dövülmedim, aç kalmadım. Peki ya yetimhanelerde büyüyen çocuklar?... Ya sokaklarda yaşayan çocuklar?... Onların ne şartlar altında yaşadığını düşünüyor musunuz hiç?

Ben düşünüyorum. Düşündükçe boğazım düğümleniyor, nefes alamıyorum. Hangimizin yarın ne olacağı belli mi? Kendi çocuklarınızın, o çocukların yerinde olduğunu düşünün. Onlar gibi aç kaldıklarını, ayak yalın gezdiklerini, üşüdüklerini, itilip kakıldıklarını, dayak yediklerini, horlandıklarını, en kötüsü cinsel istismara uğradığını... Neler hissediyorsunuz? Boğuluyor, sinirleniyor, çocuğunuza bunları reva görmüyorsunuz değil mi? Peki ya bunları yaşayan çocuklar ne olacak?

Devlet sahip çıkar diyoruz; görüyorsunuz yetimhanelerde yaşayan çocukların gördüğü zulümleri. Kim sahip çıkacak bu çocuklara? Onların mincik elleri, ayakları ve umutları var. Onlarda çocuk. Küçük kalpleri sevgiye, ilgiye muhtaç. Lütfen sahip çıkalım. Bir şeyler yapalım. Bir bayram yetim çocukları sevindirelim. Sokaklarda yaşayan çocuklar için çözümler düşünelim.

Bu çocuklar bizim... Lütfen sahip çıkalım!