Adam...

Barmendi… Yaşamını seven bir adamdı… Sevdiklerini sorgular, sevmediğini boş verirdi… Bilmediği yollardan yürürdü, kaybolurdu… Kahveyi, damak kararı koyardı kupasına; ne bol sulu olurdu ne de çok sütlü; yavaş içerdi… Film seyrederken put gibiydi; sessiz ve derinden izlerdi; çıt çıkmazdı… Sırt çantası takmayı severdi ama sadece yazları sırt çantasıyla gezerdi… Çocukları severdi ama daha çok yaramaz olanlarını… Teknolojiden nefret ederdi; hep bir mektup arkadaşı olsun isterdi… Kardeşine âşıktı, “babası” gibiydi onun; öyle derinden bir sorumlulukla severdi… Kitap okumayı severdi ama sadece gerçek hayata uygun olanları… Geleceğe inanmazdı, geçmiş vardı sadece onun için; her gün Yarın’a değil, Dün’e uyanırdı… Kedileri severdi… Mantıya bayılırdı… Denizi görmek sarhoş ederdi ama denizi görerek içmek ayıltırdı onu hayata… ……….. Barmendi… Barmenler her gün gelsinler isterler; müşteriler hep gelsin… Hiçbir müşteriye “neden içersin?” diye sormaz onlar; hepsine, “ne içersin?” diye sorarlar. Çünkü bu önemlidir onlar için… Adam gitmez mesela, devam eder içmeye. “Dur artık içme” demez; “bir tane daha alır mısınız” der… Adam devam eder içmeye… Adam üzgün… Adamın sorunu büyük belki de, ama güçsüz… Ve adam şöyle geçirir içinden: Uyuşmuş gibi elim ayağım, Sadece soğuk var… Boşlukta gibi yarım akıllı, hafızasını sezaryen yaptırmış bir kurban… Üzerine örtemeyeceği bir korunağı var, bir de Donmayı erteleyemeyeceğinin aşikârlığı… Uzunca cümleleri var beyninde, Onlardan sağlam köprü yapmış kendine… Kim derse ki “muhtemeldir kurtulman”, O, elinde avuç içi çizgileri ve baktığı noktayı kör eden gözleriyle, kör karanlıkta kavrulur çekilip ağladığı köşede…