Adamın çığlığı

doğrulup
umarsız
yattığı yerden
bütün gücüyle
söktü ciğerinden

karanlığa saplanmış
bir mızraktı çığlığı
gecenin
karnını yırtan

ne ay
kıpırdadı yerinden
ne bir yıldız
ürktü sesinden

toprak doğurandı yine
ve doyuran
sonsuz memesiyle

sustu adam
dinledi gecenin
kanayan sesini

ve karanlığa karışan
gölgesini bulup
yeniden

döndü
yazmaya hikayesini
kaldığı yerden

.
. .
. . .

boşluğa salınan
çığlık sanmayasın
diyedir

işte bu
-sözden önceki-
o ilk çığlığın
hikayesidir...