Adı Konmamış Satırlar

Kalbimin çırpınışlarına aldırma sevgilim! Git hadi. Dur bekle... Şunları da al. Hayır, şimdi açma. Seni ağlarken görmek istemiyorum. Bir dakika ne kadar da budalayım. Affet beni sevgilim unutmuşum. Ağlamak için bir kalbe ihtiyacın var. Sende o ne gezer. Olsa biz böyle bir durumda olur muyduk? Hep benim unutkanlığımdan yakınırdın. Hak veriyorum sana. Şaşırttın beni sevgilim. Sen benim basit cümlelerimdeki derin anlamları hiçbir zaman keşfedememiştin. Şimdi asıl ağlayacak olanın ben olduğumu ve beni son bir kez böyle görüp hep böyle hatırlamanı istemediğimi anladın. Ayrılırken de olsa beni bir defalığına anlayabilmiş olman güzel. Ahh! Bir şeyim yok. Ufak bir sıyrık sadece. Yardımı istemiyorum. Hayır, ahh! Lütfen yaklaşma. Seni yakınımda hissetmek bana çok daha fazla acı verecek.
Ağlamıyorum. Sus, hiçbir şey söyleme. Bu büyülü anı bozma, biz defacık beni dinle. Sadece bana sarılmaya devam et, işte böyle. Şimdi son öpücüğümü istiyorum. Hepsi bu kadardı sevgilim. Artık gidebilirsin. Son bir şey düşmeden önce beni şu tabureye oturtur musun? Evet, böyle iyi teşekkürler ve üzgünüm omzunu gözyaşlarımla ıslattım. Arkandan ağlamayacağım peki. Elimde değil durduramıyorum. Gözyaşlarımı silme, bana dokunma! Git artık, git… ağlamayacağım, tamam ve bunu unutma sevgilim:
Seninim, senin kalacağım ve sana ait olarak öleceğim. Sana olan bu adı konmamış aşkım tıpkı acemi bir yazarın adı konmamış satırlarına olan vazgeçilmez bağlılığı, tutukluğu gibi hiç duraksamadan, hep devam edecek.
Elveda Sevgilim…
Elveda adı konmamış satırım, elveda…