Adını sen koy...

Önce gülüşün geldi bana, sonra gözlerin

Gözlerden gönüllere akan bir şeydi

Yüreğimde bahar çiçekleri ilk kelimelerin

Gecikmiş baharların ilk cemreleriydi

***

Sonra ellerin geldiler birer birer

Her biri kordan bir ateştiler

Zemheri soğuğunda ateşe değdi elim

Uçsuz bucaksız zamanları yol eyledik

Uzanıp aldık yıldızları akşam güneşinden

Gözbebeklerimize kilitledik

Zamansız düşlerden geçip suskun

Kelebekler kanatlandı parmak uçlarımızdan  

Sessiz bir şarkı tadında şimdi sevincimiz

Yorgun zamanların tek hecesi

Karanlıkta açan bir gül goncası   

Damarlarda dolaşan bu şey kan mı ?  

Yatağına sığmayan bir nehir  

Yoksa serap mı ?

Aşk mı ?

Şükran Okyay