Ah Naciye ah!

İlk aşkım Naciye!
İlkokul aşkı işte..
Düz ve uzun saçları,
Boyu boyum kadardı..

Sırf onu göreceğim diye,
Erken kalkardım sabahları..
Kahvaltı bile yapmazdım;
Kaptığım gibi çantamı,
Bir koşuda varırdım;
Zaten okul da yakındı!

Bazen yetişirdim gelişine,
Bazen de yetişemezdim;
Ya O gecikirdi derse,
Ya da ben gecikirdim..

Bir an önce ilk ders bitsin diye,
Sabırsızca beklerdim;
Konuşabilmek için teneffüste!
Halbuki; bir arka sıradaydı yerim.

Bazen saçına uzanırdı ellerim,
Öğretmen görecek diye vazgeçerdim.
Okşardım bazen de gizliden gizliye,
Hiçbir şey demezdi O ise!
İşte o an, derdim ki kendi kendime;
Beni seviyor Naciye!

Birlikteydik her teneffüste;
Ben simit alırdım, O küçük ekmek
Paylaşırdık birbirimizle,
Ne alıp, ne yersek..
Beslenmemizi bile;
O bana kurabiye, kek ya da börek,
Ben de ona peynir, zeytin ya da meyve..

Hiç oyun oynamazdık,
Konuşmak yetiyordu bize;
Teneffüs zaten on dakikalık,
Tekrar gideceğiz derse diye!
Konuşamazdık da derste,
Öğretmen kulak çeker diye!

Akşam olup dersler bitince,
Hiç ayrılmak istemezdik;
Ama annesi meraklanır diye,
Ayrılmak zorunda kalırdık;
Sabaha görüşmek üzere,
İsteksizce vedalaşırdık..

En zoru da Cumalarıydı,
Pazartesiye dek kim dayanırdı?
Aslında evi de yakındı,
Bazen gelirdi hafta sonları,
Buluştuğumuz yer okul civarı,
Biri görür diye de korkardı..

Ah Naciye, ah!
Şimdi nerededir kim bilir?
Bekâr mıdır, evli midir?
Belki çocuğu bile vardır!
Her nerede olursa olsun,
Umarım çok mutludur..

YÜCEL TERKANLIOĞLU