Ali'm

ALİ’ME 

Güne varmamıştı zamanı ayrılığımızın 

Sensiz girmek kapıdan ne de zor geldi 

Babaanneye gidecektik iftar için 

Eve gelmeye zor ikna ettim babanı 

Kokunu duyacaktım sarılıp yastığına 

Odanın kapısında anlayamadığım 

Duyguların dallarına gerildi ruhum 

Yemek masası keyifsiz Ali’m sensiz 

Gecenin ortasında delindi içim özleminle 

Ev sessiz, buruk bir yanım sebebi belirsiz 

“Ne zor olurmuş” dedim 

Bu hayat ALİ’siz 

Dün Ali, yani benim küçük prensim. Teyzesinin daveti üzerine, teyzesinde kalmaya gitti. 

Teyzesi, bu dünyada kendimden sonra çocuklarımı emanet ederken aklım kalmayacak insanların başını çeker. Benim yarı annem gibidir. Büyüten o dur beni. Hayatımın mihenklerinden olduğu aşikardır. 

Ali’yi çok sevdiğini ve ona benden iyi bakacağını da çok iyi bilirim. Amaaa, gel de bana sor. İlk geceden burnumun direği sızladı. İçim ezik, üzük oldu. 

Telefonda ablama anlatınca, Ali’nin yokluğunun yarattığı duyguları, şöyle dedi 

“Onların bedenleri küçük, hayatlarımızda kapladıkları yerlerse çok büyük.” 

Ne doğru. Kimseyi Allah evladından ayrı koymasın. Ayrılıklar hep böyle güzel vesilelerle olsun. 

Sağlıkla ve mutlu kalın. 04/08/2011