Alınganlık mı?

-Anne bu ne?...

-Kuş evladım.

-Anne  o çatının üstünde gezen ne?

-Kuş evladım.

-Anne bu ne?

-Kuş evladım.

-Anne o çatının üstündeki siyah şey ne?

- Kuş evladım.

- Anne bu ne?

-Kuş evladım.

-Bu ne anne?

-Kuş oğlum…

-Anne bu ne?

-Oğlum kuş…

-Anne bu neydi?

-Kuş oğlum….

………….

…………..

Aradan yıllar geçer. Oğlan büyümüş iş adamı olmuştur… Kocaman adamdır artık. Zaman zaman annesiyle konuşmalarında sıkıntılar yaşamaya başlar. Annesi  ağır işitmediği; sağır olmadığı halde oğlunun söylediği cümleyi tam yakalayamaz.

Oğlum söylediğini anlamadım tekrar et bakalım diye uzun uzun cümle kurmaz da; “Efendim???”  diye cevap verir… Anlayamadığının veya tam anlayamadığının ifadesidir bu “efendim…”

Lütfen tekrar ediver demektir bu  “efendim???...” kelimesi… Oğlan sık sık azarlar olmuştur annesini…Konuşmaları  tat vermez  ve sıkıcı olmaya başlamıştır…

-         Anne bu sabah Ayşe Teyze ………………..

-         Efendim??????

-         Anlamadın mı? Duymuyor musun sen?.....

Her gün yaşanmaya başlanan bu sahneler ana oğlun muhabbetine soluk bir renk katmaya başlar.Anne her defasında çok üzülür oğlunun öfkeyle kalkıp gitmesine.  Kararlıdır artık; çok az cevap vermeye çalışır söylenenlere… Ama duramaz kendine verdiği sözde, uygulayamaz kararını. Oğlunun sesini duyduğunda yüzünü gördüğünde unutur. Oğlu bir çift laf eder  ama anne yine her zamanki dalgınlığınla daha ilk cümlede  EFENDİM???...” diye tekrarlatmak ister kibarca…Yine azarlamıştır oğlu

-Anneee! Anlamıyor musun? Duymuyor musun sen ?

 Bu defa çok üzülür kadın ve oturup oğluna bir mektup yazar. Kısa bir mektuptur bu….

     “ Canım Yavrum;

Seninle konuşmaya/muhabbet etmeye en çok ihtiyacım olduğunda… Sen benimle konuşmak için  zamanını harcayıp emek sarf ettiğinde… Ağzından çıkacak bir çift sözünü, tekrar etmek zahmetine katlanamayacaksan… Benim her defasında sana “EFENDİM?...” diye aptalca cevap vermeme sinirleneceksen  yorma kendini çocuğum. Uğraşma uzun uzun konuşmaya… Çaba harcama hiç…Ben senin sağlıklı ve ayakta olduğunu gözlerinin ışıldadığını, keyfinin yerinde olduğunu göreyim yeter. Sadece yüzünü görmek  mutlu eder beni..Sen yorma kendini yorma. Ve sinir olma canım yavrum…Açma ağzını…Haklısın sen. Hiç kolay değil bir cümleyi tekrar etmek…

İmza Annen…”