Alışkanlıklar nasıl kazanılır?

Bir köylü kadın; buzağıyı, doğar doğmaz kucağına alıp sevmiş. Aynı işi her gün yinelemeye devam etmiş.

Gel zaman, git zaman; bu işe o kadar alışmış ki buzağı, dana olmuş, dana öküz olmuş, kadın yine onu kucağında taşımaya devam etmiş.

Alışkanlığın ne büyük güç olduğunu anlatan çok güzel bir öykü değil mi?

Gerçekten, alışkanlığın hiç şakası yoktur. Sinsi sinsi, yavaş yavaş içimize ilk adımını atar.

Başlangıçta melek gibidir, usludur. Zarar vermez gibi davranır, alçak gönüllüdür. Ama zamanla içimize bir yerleşmeye görsün. Öyle bir kök salar ki sök, sökebilirsen.

Şöyle bir düşünün; Sigaraya nasıl alıştınız? İçkiye, kumara nasıl alıştınız? Hepsinin geçmişinde, temelinde masum denemeler, “Bir defadan, bir şey olmazlar” yatmaktadır.

İnsan kişiliğinin temelleri 0-6 yaşlarında atılır. Otuz yaşına kadar gelişim sürer. İşte bu sıfır-altı yaş grubunda, asıl eğitimciler olan anne-babalara büyük görevler düşmektedir.

Tanık oluyoruz; çocuk beş veya altı yaşlarında, sünnet düğünü yapılıyor, ağzında sigara. Neymiş efendim: Erkekliğe adımın ilk atıldığı günmüş! Sigara içmekle ne kadar erkek olunuyorsa!

Çocuk sokakta kavga eder, babanın tavrı: “Sakın dövülüp gelme.” Yani; vur-kır, kedileri tekmele, köpekleri taşla, kuşların kafasını kopar, savunmasız insanlara zarar ver.

İşte, baba çocuğu böyle yaptığında; ses çıkarmaz hatta memnuniyetini belli ederse, felaketin başlangıcı demektir.

Bütün bunlar; zalimliğin, zorbalığın, dönekliğin asıl tohumlarıdır.

Sonra köklenerek, çocuğun kişiliğinde filizlenir.

Sonra da alışkanlık haline geldi mi sök at, atabilirsen. Oysa, çocuk dünyaya armağan edilirken; saf-katkısız bir tomurcuktur.

Onun; önce fidan, sonra da ağaç haline gelmesinde katkısı olanlar, çok dikkatli ve bilgili olmalıdır.