Alışmak gerek

Ne kadar yansa da canımız, bir zaman gelecek kapanacak yaralarımız. Belki her gün, her an, her saniye onsuzluğun karanlık denizinde çırpınacağız. Belki geceleri yastığa başımızı koyduğumuzda ansızın süzülüverecek gözyaşlarımız yanaklarımızdan. Belki o caddede kalabalığa karıştığımızda, duyduğumuz bir isim, bir şarkı veya önünden geçtiğimiz bir dükkanın adı anımsatacak onu, sonra derin bir yalnızlık, yüreği saran bir hasret... O an oraya çöküp ağlamak isteriz, elini uzatıp bizi oradan kaldıracak olanın da o olmasını. Ama ne mümkün, ne o kalabalıkta ağlayabiliriz ne de o uzanan el onun eli olur. Belki bir sabah her zamanki gibi çayınımızı elimize alıp masaya oturduğumuzda geliverir aklımıza. "Onunla mesajlaşmıştım, bu masada bir sabah." deriz.İçimizden bir ses haykırır "Onu hala seviyorsun. "diye."Sus"deriz,"O gitmeyi seçti, başka türlü de olamazdı zaten. "deyip kandırırız kendimizi. Susturmak kolay değildir oysa ki yüreği. Sürekli haykırır içimizden, o yangınını öyle bastırır, bize atar ateşini. Anlayacağınız, bizim parçamız bize zulmeder. Ne kaçışı vardır bunun ne de çaresi. Aşkın şartlarından biridir bu. Bize hep gül bahçesinde sunmaz sevgiliyi aşk; bazen sınar bizi, ateşlerin ardında sunar sevgiliyi. "Git ona."der. Gözlerimizi karartıp atabilirsek kendimizi ateşe, direnebilirsek bir de içimizde başlayan yangına, sabredersek, kavuşuruz sevgilimize. İşte asıl mutluluk budur, aşk budur. Aşk,hayat gibi engellerle dolu bir yoldur. Dilerim Allah'tan hem hayat yolunu hem aşk yolunu sabırla tamamlayabilelim.