Amenna

Hayatın her halini "amenna" diyerek karşılayan bir ruh taşıdığım zamanlarım olmuyor mu? Oluyor. İşte o zamanlarımı seviyorum bir tek. Dolu yağsın, yağmur yağsın, güneş açsın, pat diye biri gelsin,hiç kimse günlerce uğramasın, biri arasın, kimse aramasın, biri abuk sabuk konuşsun, hiç beklemediğim bir anda edilmiş en zekice lafı söylesin biri, biri bana gülümsesin, biri bana bağırsın, biri haksızlık etsin, biri hakettiğimi versin, bir yerden kötülük fışkırsın, bir yerden iyilik ve bunların hepsi birbirine geçsin... Ve ben bunların hepsine ama hepsine amenna diyeyim. Olmuyor mu böyle zamanlarım? Oluyor. Ve ben en çok bu zamanlarımı seviyorum.

Böyle zamanlarda, dünyayı üzerinden bir şal gibi sıyırıvermiş bir halle, bir şiirle yürüyorum aklımın sokaklarında: "Yaşayanlar bir gün ölür elbette. Ağaçlarla, balıklarla, kuşlarla ben amenna" Böyle zamanlarda ben o şiirin devamını iliklerime yaya yaya okuyorum: " Ağlayanlar bir gün güler elbette. Uyanmakla, anlamakla, bilmekle ben amenna."

Böyle zamanlarda ben, o koca dünyanın toprağında bir çiçek oluyorum, bir yaprak oluyorum, o koca denizlerde küçücük bir balık oluyorum da hiç birşeye aldırmadan yüzüp geçiyorum okyanusları. Böyle zamanlarda ben, bir bulut oluyorum "ha yağdım ha yağacağım" diyen. Yağsam da kalsam da gökyüzünde, bir oluyorum dünyayla. Böyle zamanlarda bakıyorum ellerime ayaklarıma en çok, koşabildiğime, yürüyebildiğime, saçlarımın arasından geçirebildiğim parmaklarıma şaşıp kalıyorum da binbir şükrü birden ediyorum. Ve en çok böyle zamanlarda taşıyor içim kendinden, öfkemden ve kederimden, gözyaşından ve acıdan böyle zamanlarda sıyrılıp karışıyorum hayata.

Ben en çok bu amenna hallerimi seviyorum. Çünkü, ben ancak o zaman ben olabiliyorum.

Şiir: Amenna- Hasan Hüseyin Korkmazgil
Fotoğraf: http://www.deviantart.com/print/683818/