Analar ağlamasın

Bir ağıt yükseldi toprak damlı evden

Kırmızı mı kırmızı bir ağıt

Ateşe kesti her yeri, ovaları dağları yaktı

Duvarlarda yankılandı alevleri

Yer gök ağıt oldu da aktı

Toprağı bol olsun demişti birileri

Yavrusu için mi demişlerdi?

Yanlış mı duymuştu?

Onun yavrusu daha küçücüktü

Anasının hayata doymamış kuzusuydu

Vatanı korumaya gidiyorum ana demişti

Gözleri gülüyordu selam dururken

Nasıl da sevinçliydi askere giderken

Gitmişti de, gelememişti

Onun yerine başkaları geldiler

Acı haberi verdiler

Vatan sağ olsun derken

Beraberinde tabutunu getirdiler

Anlayamıyordu

Vatan, evladı ölünce mi sağ olacaktı?

Hep mi analar ağlayacaktı?

Kaç bin çocuk daha ölmesi gerekti?

Ateş düştüğü yeri hep yakıyordu

Yüreği ikiye ayrıldı sanki

Bir kolu kesilmiş gibiydi

Uzattılar Memet'ini boylu boyunca avluya

Üzerinde kanı gibi kırmızı al bayrağı

Yanmıştı ananın bağrı

Hiç böyle yangın görmemişti

Kuşlar seslerini kestiler

Böcekler ötüşlerini

Durdu dünya

Bir daha da dönmedi…

*

Çocuklar ölmesin, analar artık ağlamasın…

*

Şükran Demirtaş