Anı

Çöktü bir duman gibi gece yarısı,

Mehtabın rengi değişti,

Körfezi sardı gri bir sis,

Sislerin arasında kandiller,

Gözlerin gözlerime takılı,

Ellerim ellerinde,

Dudaklarımda sevdiğimiz şarkılar,

“Sevda yaratan gözlerini, her zaman öpsem”

Gözlerimde tuzlu yaşlar,

Mendilinle siliyorsun,

Sonra gözlerime bakarak fısıldıyorsun:

“Eşim olacaksın”..

Ve gülerek ekliyorsun:

“Sabret güçlükleri biliyorsun”..

Evet, sevgilim sana inandım.

Dağ gibi sorunları aştık bir, bir

Kırk beş yılı devirdik birlikte...

Çocuklarımız evlendi,

Büyüdü tatlı torunların.

Anılar olmasa eğer,

Değeri olur mu yarınların.

NAHİDE ÇELEBİ

18 Nisan 2003 İstanbul   (Duygu Pınarı isimli kitabımdan alındı)