Anılar.....

Yazamıyorum da artık

Bir geminin güvertesinde tariflerimi rüzgara kaptırdım

Kara görünene dek sözsüzüm

Yakınlıklar dokunmalar bakışmalar

Ve sevinçler ve hüzünler kırgınlıklar

Açılmamış öfkeler bant vurulmuş yaralar

Hiç biri elimde değil

Kimse içimde değil

En içimde göz yaşım oldular

Şimdi bir gecekondu mahallesinde dar bir sokak içinde

Yolun kenarındaki çalılıklara oturmuş

Gelip geçen arabaların tozuna bulanırken

Uzak düşlerin ne kadar uzak

Çakıl taşlarınınsa

Elimin altında olduğunu yeni keşfeden o küçük çocugum

Topraktan evim olsun istiyorum

Yağmurdan annem

Ne zaman değseler tenime

Özlenmeyi özlediğim için

Ne çok terk edildik hepimiz

Dokunulmamış kalpler konuyor elimize

Kelebek ömürlü

Nasıl tanıdık nasıl bildik

En pırıltılı tozlarını bırakıp üzerimize

Ölüme uçuyorlar dur dedirtebilmek için

Oysa bu benzerlik hiç affedilmedi

Durmadan çarptığım duvar oluyorum

Çıkmaz sokaktım önceleri

Girilmez oluyorum

Toprağa gömdüm evi

Yağmur yağdığında artık ıslanıyorum