Anlık Hisler

Hiçbir şey hissetmiyorum, sanki duygularımı tümüyle alıp götürdüler. Donuk bir hayatın içinden bakıyorum, gün ışığı yakın ama çıkmaya halim yok. Karanlığın arasında gizleniyorum.

Yoruldum, hayatın yükünden çok yoruldum...

Biliyorum pes etmemem gerek, daha çok başındayım. Hep böyle mi olacak demekten alamıyorum kendimi. Tek bir şey biliyorum ki hepimiz yalnızız şu hayatta. Kimsemiz yok!

Akışına bıraktım hep, sorumluluklarımı birden aldım sırtıma... Akışına bıraktım diyorum ya; ne olduğu kim olduğu önemli olmayan birine güvendim bir anda.

Ben de sıkıldım, özgürlük öylesine güzel ki... Tadına doyamıyorsun.

Birden bire esiyor aklıma böyle; çekip gitsem, arkama bakmasam... Bir kaç kıyafet alsam yanıma.. Hatta almasam onlara da ihtiyacım yok. Bir kot bir bluz. Yüklüce kitap, müzik ve mecburi olan para.

Tren yolculuğu yapsam mesela, tanımadığım bir ülkeye gitsem. Tanımadığım bir sürü yüz, bağırsam çılgınca şarkı söylesem, fotoğraflarını çeksem bir bir... Resim yapsam aklımdaki karelerden...
 

Dilimi bilmeyen bir sürü insan var, sıkıldıkça benden bir ötekine geçip anlatsam da anlatsam.

Sonra sokaklarda özgürce dolaşsam, arkamda bir tanıdığın gölgesinin olmadığını bilerek ağlasam. Ağlamak gülmek kadar doğal bir eylem; bazen acıdan ve bazen de sevinçten.

Tarihe dokunsam, geçmişi hissetsem... Yaşayanların yaşanmışlıklarını paylaşsam... Uyuyakalsam bir parkta, sabah gözlerimi açtığımda bana günaydın diyen birini bulsam!

Özgürlüğü tamamen hissetmek nasıl bir şey deseler, tüm duygulardan arınmak derim. Sevdiğin sürece hep bir şeylere bağlısın... Annenden ne kadar kaçabilirsin, babandan? Kardeşlerinden, arkadaşlarından?

Özgürlük sevmemek bence, bunu isteyemem. İstediğim nefes almak rahatça, bağlanmadan yaşamak. Bunu üzmeden ve kırmadan yapmak.

Yine başkalarını düşünüyoruuum. Bu değil istediğimmm! Bencillik! Olamam.

En iyisi akışına bırakmak, mutluluk uzak değil hiçbir zaman.

Sadece gülümse :)

PELİN