Anne(siz)ler Günü...

Anneler... Babalar... Sevgililer günlerine karşıyım.

Daha doğrusu bu şekilde "ticarete dökülmesine" karşıyım.

Duyguların "meta" olarak kullanılmasınadır tepkim.

Yoksa bu günlerin kutlanmasına değil.

Yılda bir gün de olsa... Bazan -istemeden- zaman ayıramadığımız bu özel insanları "ne kadar sevdiğimizi, onların bizler için ne denli önemli olduğunu anlatabildiğimiz" bir fırsattır bu günler.

Ama gönül ister ki sadece "o gün" değil... Her zaman bu duygularımızı gösterelim... Gösterebilelim.

Ne kadar değerli olduklarını hissettirebilelim... Onları ihmal etmeyelim.

Annelik-babalık yüce bir duygudur.

Sevgi dolu bir yüreğin... Emek ve özveri olarak sunuluşudur.

Karşılığı beklenmeyen... İçinde kin, nefret, intikam duygularının yer almadığı "tek sevgi" anne-baba sevgisidir.

Eşinizi boşarsınız da... Boşanamazsınız çocuğunuzdan.

Her insanı terk edebilirsiniz de... Bir tek çocuğunuzu çıkartamazsınız hayatınızdan. (İstisnalar kaideyi bozmaz tabii ki... Yargılanamayacak bir durumdur.)

Doğduğu andan itibaren ne sevgisi, ne de sorumluluğu bitmez çocukların anne-babalar için.

Herkesin gözünde büyürsünüz de... Bir onların gözünde hep çocuk kalırsınız.

O sıcak... Sımsıcak kucak... Sevgi dolu yürek durana dek... Her zaman sizi bekler.

Kimse... Ama hiç kimse o kolların sardığı gibi saramaz sizi.

Hayat koşuşturmasında... İhmal edersiniz bazan... Bir sonraki zamana ertelersiniz "yanlarına gitmeyi."

Ya da "size göre" çok daha önemli işleriniz-nedenleriniz vardır "o hep bekleyenden" önemli.

Sizin için onlar hep oradadır... Bekliyorlardır... Sabırlı bir bekleyiş içinde.

Ama günü geldiğinde... Giderler... Hem de hiç ummadığınız bir anda.

Ne zaman ki kaybedersiniz... Durur o sevgi dolu yürek... İşte o zaman üşürsünüz...

İçiniz üşür... Sırtınız üşür... Ruhunuz üşür...

"Anne-baba"sız kalmanın ne demek olduğunu...

İşte o zaman anlarsınız.

İhmal ettiğiniz günlere... Yanarsınız.