Anneme mektup

Canım anneciğim,

Bir anneye mektup yazmak çok zor. Bu annelerin değeri karşısında kalemlerin yetmeyeceği, duyguların tükeneceği bir his. “ Cennet annelerin ayakları altındadır” diyen bir büyük dine mensup olup da , çocuklarını da bu güzel ahlak üzerine yetiştirmeye çalışan annelerin değeri bir mektuba , bir şiire, bir kitaba sığar mı anne? Sizlerin büyüklüğü tarihe bile sığmadı. Bu mektuba sığar mı anne ? Sizi nereye koysak oraya sığmazsınız. Sadece kalplere sığar , sadece kalplerde sevgi olursunuz siz.

Canım anneciğim,

Sen ki hayatta bir kız, bir de erkek annesi oldun. Bana kavuşmak için ilk çocuğundan sonra tam 7 sene bekledin. Beni itina ile ölene kadar kötülüklere karşı korudun. Bana kalkan oldun. Sıkıntıları bana hissettirmedin.

Canım annem,

Sen ki sana sahip olmak isteyip de, senin peşinde senelerce koşan insanlara nasip olmadın da iki tane yetim çocuğa sahip olan bir dul erkeğe nasip oldun. İki tane kıza annelik ettin. Sonrasında da ablama ve bana. O iki ablam da sana gerçekten, gerçek anne gibi bağlandılar. Seni sevdiler ve sana “ anne” dediler. Hem de içten ve gerçek anneleri gibi. Çünkü sen gerçek anneydin onlara ve bize. Bizi onlardan hiç ayırmadın. Bunu bile çok kişi kıskandı. Ama ellerine ne geçti bilemem.

Canım annem,

Hani derler ya “ İnsanın memleketi doğduğu yer değil, doyduğu yerdir”. Sen de “ İnsanın annesi onu doğurandan çok onu yetiştiren gerçekten de sevgi ile doyuran insandır” anlayışını her zaman yaşadın. Her zaman çevrene doğruları anlattın. Gün geldi sana yol gösterdiklerin arka döndü. Ama sen hep amca çocukların, dayı çocukların ve yakın akrabaların tarafından sevildin. Saygı gördün ve seni amca çocukların da gerçek manada “bacı” bildiler. Onların sana ne yaptığına değil, senin onlara ne verdiğine baktın hep. Hep verdin hep verdin, sana vermeseler bile. Çok zaman en yakınlarından bile sevgi göremesen de bunu söz konusu yapmayarak, o sonsuz büyüklükte yüreğine gömdün, kimseye sitem etmedin. O el kadar yüreğe ne sevgilerin, ne üzüntülerin sığdı anne ben anlayamadım.

Canım annem,

Sen ki anne sevgisine hasret yaşadın. 3 yaşında anneni kaybederek , annesiz kaldın. Üvey anne elinde yetiştin ve sana da Allah iki yetim büyütecek üvey anne olmanı nasip etti. Bunlar sadece lafta kalan şeylerdi. Sen kimseye üveylik etmedin çünkü. Sen gerçek manada 4 insana annelik ettin.

Canım annem,

Benim var olma sebebim olarak, daha çocuk yaşta okuma hevesim, 11 yaşında başarımız, zekamız ve babamın ve senin bana olan sevgin, ne yazık ki hem sizleri, hem de sizlerin çocuklarınızı her türlü zorluklara rağmen, kimseye muhtaç olmayacak kadar geliri olan okumayı seven, Allah’ın ilk emri olan “ Oku” ya büyük aşkla bağlı olan bizleri “ okuma sevgimizde desteklemeniz çok insanın hoşuna gitmedi. Sizler babamla “ Oğlumuza nazar değecek galiba” diyerek hep başıma kötü şeyler geleceği vehmi ile yaşadınız.

Canım annem,

Ben hasta olup, hastanelerde yeniden hayata tutunurken hep yanımda sen vardın. “Anne sesler nerede? “ diye haykırdığım, işitme gücümü aniden kaybettiğim, hastalığım ile mücadele ederken, sessizliğe gömüldüğüm zaman bana sen ses oldun, bana sen umut oldun. Bana hayatta ne kadar var olduğumu, zorlukların üstesinden nasıl geleceğimi sevgin ile saygın ile sen öğrettin: Yaşayarak öğrettin, yaşattın bize güzellikleri. Babamla öğrettin, amcamla öğrettin, yengemle öğrettin. Öğrendik bizde aşkla heyecanla, hayatı, hayatın kahpeliklerini de güzelliklerini de…

Canım annem,

Sen hep benim yanımda oldun. O kadar tatlı ve güzel konuşurdun ki, tatlı ve güzel konuşan insanlarla hemen kaynaşırdın. Ama sen imanına ve doğru bildiğine aykırı olana hep karşı çıkardın.Bu yüzden “ hep benim dediğim olsun” diye ortaya ulu orta çıkan insanlar seni sevmedi. Yaşça senden büyük olanlara da haksızlarsa boyun eğmezdin. Bilgi ve sevginin ne demek olduğunu senden öğrendim ben canım annem. Bilmek ve sevmek ne güzle duygular. İnsanı hayata bağlayan sevgi ve hayatta zorlukları aşacağımız ve bizi kimseye muhtaç etmeyecek işe götürecek bilgi. İşte bunlarla var oldum anne ben.

Canım annem,

Senin o sonsuz sevgini görmeyerek, sana sadece serveti olan ya da maddi şeylerle bakanlarda çok oldu. Sen hayatta maddi şeylere değer vermedin. Bizlere de sadece sevmemizi ve bilgimizi artırmamızı salık verdin. O yüzden de her şeyi maddiyat ile düşünen insanlarda seni sevmedi. Evi ve arabası olduğu zaman kendini dünyanın en büyük insanı gibi gören ama iki kelimeyi yan yana getirerek konuşamayanlara, en yakınlarını bile çıkar görmediğinden dolayı ziyaret etmeyenlere inat sen, ziyaret etmenin faziletini anlattın bize.

Canım anne,

Uzaktan gelen akrabalara mutlaka yemek ikram etmenin, onları gerçek manada sevmenin, mesafelerin akrabaları sevmeye engel olunamayacağını da sen bize öğrettin. Evet senin Üniversite tahsilin yoktu ama Üniversite okumuş , her şeyi bildiğini zanneden cahillere inat sen bir alimdin benim gözümde. Nerede ne zaman, kiminle nasıl konuşulacağını bilen insandın çünkü. Bu tutumunla sen bunu anlamayan serveti olan ama aklı olmayanların hep hedefi olurdun ve seni iğnelerlerdi. Ama o iğneler kendilerine batardı.

Canım annem,

Ben sesleri kaybedip de, sessiz kaldığım zaman hayatın sadece seslerden ibaret olmadığını da sen öğrettin. Duymanın ulakla olmadığını kalbi duymayan, beyni hissetmeyen ya da sadece maddi şeyleri hissedenlere inat bizi gönül seslerinden, beyin seslerinden de hayatı öğrenebileceğimizi sen öğrettin.

Canım annem,

Çevrende bazı insanlar seni sevmediler. Çocuklarına seni hep kötülediler. Seni sevmelerine engel oldular. Varsın olsun seni sevmesinler anne. Ben evdim. Babam sevdi seni. Allah’ta mutlaka seni sevmiştir. Öyle olmazsa seni hayat boyu hem güzelliklere, hem de sıkıntılara maruz bırakmazdı.

Canım annem,

Hayatta hiç mi hata yapmadın.Tabii ki yaptın. Bunları zaman zaman ben size anlattım ama siz anlamadınız. Bunun cezasını da hem hayatta çektiniz hem de çevrenize. Bu hatalarınız bile bize ders oldu anne? Siz hata yaparken bile “ Oğlum biz hata yaptık, sizler aynı hatayı yapmayın “ dediniz.

Canım anne,

Kötü alışkanlıklardan senin sayende uzak kaldım. Sana verdiğim sözlerden dolayı, senin tehlike gördüğün insanlardan uzak kaldım. “İyi ki benim de bir annem varmış” diyebildim.

Canım annem,

Seni özlüyorum hem de çok özlüyorum.

Seni mektuplara, şiirlere sığdıramam ama gene de yazmadan duramıyorum ve aşağıdaki şiirimi sana sunmaktan gurur duyuyorum:

ANNE

Ninniler söyledin uyuttun.

Ağlayıp ağlayıp büyüttün,

Kolumdan tutup yürüttün,

Kalbimin tek yarisin anne.

Dertlerim senin derdin oldu.

Bak yüzün benimle soldu.

Saçların siyah idi ak oldu.

Kalbimin tek yarisin anne.

Ne güzel masallar anlatıyordun.

“Yavrucuğum benim” diyordun.

Güzel ninniler dizeliyordun.

Kalbimin tek yarisin anne.

Hala aklımda çektiğin çile.

Yılarını verdin, az geldi bile.

Yıllar geçti kolay mı dile.

Kalbimin tek yarisin anne.

Yemedin yedirdin en güzeli.

Bağışladın en güzel sevgileri.

Verdin bana hep en güzelleri.

Kalbimin tek yarisin anne.

Sana bu şiirim olsun hediye.

Avunursun belki bu şiirle.

Hatırla beni anne sevgiyle.

Kalbimin tek yarisin anne.

oğlun

Turan Yalçın