Anneme

Sevgili anneciğime...
Hayat arkadaşım can yoldaşım ve sevgili eşim, çok küçük yaşta annesini kaybetmiş...Bu nedenle anne sevgisi nedir ve nasıldır, pek bilemememiş...

Hiç anlayamamış anneye duyulan yürekten sevgiyi...Hiç yaşamamış, hiç tatmamış bu tatlı duyguyu...

"Annem" diye hiç seslenememiş annesine...Annesinin tatlı sesi hiç çınlamıyor kulaklarında..."Yavrum" sözcüğünün yürekleri ısıtan duygusunu, ancak kendi çocklarına "yavrum" dediği zaman tatmış...Ve tadıyor...

Anneye duyulan sevginin yüceliğini de, ancak, kendi çocuklarının ona "anneciğim" dedikleri zaman öğrenmiş...Bu nedenle de, çocuklarını bir başka sevmiş... Ve seviyor...

Hayal meyal hatırlıyor, peyaz tülbentli bir kadının kucağında yattığını...Başında, yüzünde dolaşan pamuk yumuşaklığında bir eli...Saçının okşandığını kuruyor düşlerinde...İçi titriyor...

Bu düşünceler doyurmuyor onun anne sevgisi açlığlığını...

Bu yüzden, anne sevgisinin en yoğun yaşandığı "anneler günü" onun için hep bir yanı eksik gün olarak yaşanıyor...

Ona bir sürpriz yaptım ve bu "Anneler Günü"nde onun ağzından annesine bir dörtlük yazdım...


Sevgili anneciğim, canım ciğerim benim

Okşayınca saçımı, titriyordu her yerim

Bir "yavrum" demen için nelerimi vermezdim

Biliyorum şimdi sen, dönülmeyen yerdesin


Bu dörtlüğümü, sayılabilirse şiirimi, eşim gibi annelerini küçükken cennete yollamış, anne sevgisini doya doya yaşayamamış öksüz arkadaşlarıma ithaf ediyorum.


cdenizkent