Arka bahçe

sokaklarında ayak izleri dolu,
köhne evlerin apartmanlara yaslandığı,
ve çocukların her şeye rağmen ip atlayıp körebe oynadığı
bir kentin arka bahçesinde
tanıdım seni,
rengârenk çiçekler ekip
suluyordun sevginle hepsini
sarsın diye bütün kenti
sarsın diye acıları,
yokluğu...
ve de çaresizliği…

seni, bir kentin arka bahçesinde tanıdım
unutup kendi acılarını
diğer insanların acılarıyla yanıyordun
ne yağmur, ne de denizler yetiyordu söndürmeye
seni böyle bir yangının içinde
kulağımda hiç dinmeyen
bir türküyle uğurladım
ve nice zaman sonra
arkamı dönüp baktığımda o kente
her yer, her yer
yangın çiçekleriyle dolup taşıyordu
yandı… yandı ama
kül olmadı sevdan.

27.02.2004