Artık bakma bana öyle

Kitabı açtı ve başladı okumaya, okuyan kadın mıydı yoksa erkek mi, bulunduğun yerden anlaşılmıyordu.

Sahnede, senden yüksekte üç kişiydiler.

Kişi bir veya iki sayfa okudu, çok değil, oysa kitap kalındı, aynı hayat gibi.Kitaptan okuyan ayaktaydı, diğeri de ayaktaydı, çökmüşün başında duran.

O kitabı kaldırdı ve çökmüşün başına indirdi, bu bir idam sahnesi miydi?

Sahnenin karşısında bir sen mi vardın?

Çökmüşün, şimdi yıkılmışın başında hâlâ o ayakta duruyordu, bakışları sende, yaşlı, çok yaşlıydı, suskun.

Ötelerden bir alkış sesi duyuldu ve çokça yuuuuhhh!....

Kitabın sayfasını çevirdi o ve kaldığı yerden okumaya devam etti, kitap aynen olduğu gibi hayatı anlatıyordu.

Sen doğdun, sen yaşadın ve işte öldün; ne mutlu!

Birileri geldi bir yerlerden ve yerde cansız yatanı alıp götürdüler bir yerlere, göremedin ayrıntıyı, çünkü bulunduğun yer eksikti.

Sahnede kitap okuyan o ile diğeri kaldı.

Sen bir seyirci olarak onlardan önce o zamanı terk etmek istemiyordun, daha ne olacaksa, o olacağı da yaşamak için....

O kitap elinde yürüdü, Batı-Doğu, uzunca, diğeri hep peşinden gitti, gittiği yerlerden bir daha sana dönmedi o bakışları.

Diğerleri birini daha getirdiler sahneye ertesi gece ve aynı kişi aynı kitabı indirdi onun da başına, okuyarak uzun uzun.

Artık bakma, dedin ötekine, artık öyle bakma bana; çekildin.

"Hepsi siyah giyinmişti, sen beyazdın karşılarında; geceydi, en uzun gecelerden bir geceydi, en yıldızlı, parlak aylı; kitap onundu, kitabı ondan istediniz, vermedi, almak için zorladınız, olmadı ve birer birer düştünüz bulunduğunuz yerden aşağılara; başınızda sabaha kadar okudu o kitaptan uzun uzun."

Hayat bir
kitaba sığar mı
sığdırmıştı
işte o
hem çok kalın
hem çok ince
kitapla
okuyordu bizi
insanı dünyayı
öncemizi
öncenizi
şimdiyi
şimdimizi
ve ve ve
yarını
yarınımızı
yarınlarımızı
hep o
bir o okuyordu
aynı dolulukta
hiç boşalmadan
acıyla
mutlulukla
ve inatla
okuyordu kitabı
sonu gelmezi.

NOT. Karikatürün benden yansımalarını sundum sizlere; anlaşılmak umuduyla....