Aşk bu; ne zaman geleceği bilinmez!

Kendini sev, kendine aşık ol ve hatta kendinden başka kimseyi düşünme. Mutlu olmanın şartı sanırız bazen yalnızlığı.

Bırak boş ver kendin için yaşa deriz. Oysa bazen kendimize bile öyle ağır geliriz ki…

Alıştığımızı, kalabalığın, sorumluluğun sıktığını, boğduğunu düşünürüz. Bir zaman sonra o kalabalıklara iç geçiririz.

Hayatın bizden ibaret olmadığını bilsek de, dünyanın merkezi ilan ederiz kendimizi. “Ben böyle iyiyim” deriz, severiz bu halimizi.

Taa ki, her anını yanında geçirmek istediğimiz biri gelinceye dek kandırırız kalbimizi. Aşk bir kerelerin yerini, “olabiliyormuş” lar alır. Anlarız ki, öldü sandığımız duygular sadece yanılsamadır.

Ve sadece baskılanmıştır.

Tekrar biri geldiğinde mevsimsiz açan bir çiçek gibi dirilir insanın kalbi. Ne zamanın, ne sorumluluğun önemi vardır şimdi.

Seve seve alırız hatta boyumuzdan büyük işlerin mesuliyetini.

Hayat yalnız anlamsızdır!

Mutluluk, sevgi paylaşıldıkça güzelleşen, güzelleştiren duygulardır. Yalnızlık ise sadece ruhun bir süreliğine nadasa bırakılmasıdır.

Sabahattin Ali’nin Kürk Mantolu Madonna kitabında gözüme çarpmıştı bu cümle;

(…)
"Bu akşam anladım ki, bir insan diğer bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla sarılabilirmiş…"

İnsanın bu duyguyu ne zaman yaşayacağından haberi yoktur. Tam da alıştım dediği anda, biri gelir ve değiştiriverir alışkanlıkları.

Gönüllü vazgeçişler başlar. Tek kişilik bir hayattan iki kişiliğe uzanır eller. Ve onsuz geçen zamana hayıflanmalar dökülür kelimelerinden.

Öyle bir an gelir ki, yalnızlıktan korkar olursun. Onsuz kalmak ürkütür seni.

Kim bakacaktır gözlerine onun gibi, kim bitirecektir yalnızlığın esaretini?

O gelmiştir ve değiştirmiştir her şeyi.

Bir daha kabul etmez yüreğin yalnızlığın yarattığı sessizliği ve kimsesizliğin getirdiği terk edilmişliği.

Olmaz deme, olur! Aşk bu, ne zaman geleceği bilinmez, geldiğinde mantık hükmetmez.