Aşk gitmesin diye...

Bazen içinizdeki aşk veda edip gider size. O çabuk küsen küçük bir kız çocuğu gibidir. Evin önünde her zamanki gibi seksek oynarken, pencereden başınızı uzattığınızda, bir de bakarsınız çekip gitmiş. Yerinde sadece evin önündeki tebeşir çizgileri kalmış onu anımsatan. Uzaktan o pembe elbisesini seçer gibi olursunuz ama siz koşmaya başladığınızda o çoktan gözden yitip gitmiştir bile...

Küsüp gitmiştir. Ve sen, bir anne ya da baba olarak ona karşı görevlerini yerine getirmemişsindir. Mesela ona bakıp onu büyütmeyi becerememişsindir. Sanmışsındır ki; o zaten senin küçük çocuğun ve hep senin olacak. Oysa aşk adlı bu küçük kız çocuğu, göz üzerinden ayrılmaması gereken kırılgan bir çocuktur. Sen kendi dertlerine dalmışken o seni bırakır gider de, aslında ona her daim sahip olamayacağını en acı şekilde anlamış olursun...

O, hayatına ilk geldiği günlerde nasıl yeni bir heyecan katmışsa, sana yaşattığı heyecanı hep üzerinde tutmak ister. O pembeler içindeki ufak yaramaz çocuk olmak ister. Yanılırsın. Sanırsın ki; o büyür olgunlaşır ve kendi kendine bakabilecek hale gelir. Oysa, O hayat içinde büyümeyen tek çocuktur. Bilirsin, büyüyen çocuklar doğdukları evi bırakır giderler. Oysa o yaşamak için, var olmak için büyümemeye ihtiyaç duyan tek çocuktur. Zaten bu yüzden adı aşktır.

Şimdi pencereden bakma vakti. Şimdi bu pembeli kız çocuğunun hala seksek oynadığından emin olma vakti. Cesur olup perdeyi aralama vakti. Eğer biraz daha gecikirsek belki çoktan ufukta bir yerde gözden yitmiş olacak. Belki, şu an, taşlarını yere bırakıyor o kız çocuğu...Doğduğu eve umutsuzca bakıyor...Senin o aralamaya korktuğun perdelere bakıyor...Başını uzatta onu gör, gitmesine izin verme diye oyalanıyor belki...Ya da ağırdan alıyor adımlarını hani arkasından koşmak istersen yetiş diye...

Kimbilir belki sen ardından koşarken biri gelir elini tutar, daha hızla koşmanı sağlar...Aşk gitmesin diye...

RESİM: Paul Klee