Aşk hüzünle başlar

Hiç tanımadığın birinin

hüznü vurur ya yüzüne

hani bir yağmur boşanır da

sanırsın hiç dinmeyecek

sırılsıklam bir güneş

hani tenhalarında soyunur

rengarenk urbasıyla iki mülteci

eksik bir cümleye yürüyen

esrik bir kelime gibi

yürür yangılarına

yağmur yangınlarıma yürür,

desem ki   hiç dinmeyecek..


saçlarının bitiminde çekik,

yeşil gözlerinden sözgelimi,

bir nehir kalkar ya sakınarak

tam da yitiminde toprağın

dokunur köklerine bir güzel

dibine kadar  uyanır bir çınar

ve dalında uyuyakalmış bahar..

Aşk hüzünle başlar desene..


hiç tanımadığın birini,

hiç tanımayabilirdin belki de

yer tutuşmazdı hem,

gök boşanmayabilirdi yere

hızlı hızlı öleceğine,

yavaş yavaş ölürdün kime ne


de hüzün bu kadar mı yakışır bir kadının yüzüne..