Aşk Ölüm Oldu

Bir ansızın dert içine işledi mi çıkmak bilmezmiş . Karşılaştığım o rahatsızlık beyninden kan sıçrattı.  Kaynar şule döküldü yandım. Sanki kocaman bir demir döküm hayatin altında ezildim. Nerden bilebilirdim bu acının rengi beni bulacağını. Adini söylesem kimse sevmez beni zaten sevilmiyorum ya saygı bile bulamam. Allahım isyan etmiyorum ama oyle acılar yüklüyorsun ki damarıma san ki Tek başına kal oyle öl der gibi. Aklım ermedi bu gidişe sen yolcu hangi yolun yolcususun sen biraz dinlensen biraz takımdan kaldı kalemimin ucunda belki dua ediyorum diyordur. Güneş hergun yakar mı yakar mis gecem zindandi dahada zindana döndü uykusuz derdimin daha iyi bollastigi gözyaşlarının yağmur gibi ; dert mi yağıyor bereket mi bilemedim. Hastalıkla doğdum hastalıkla öleceğim tek başına kimsesiz sevgisiz sualsiz. Cümle kuramaz oldum aklım durdu bir yere sanki çivi çaktı ne sağa dönsün nede sola der gibi. Düşünsen e çocuğun bile bu hastalıkla doğacak oysaki evlenen kim oda yok herşey bir muamma. Ağladıkça çoğalıyor yalnızlığım bakiyorum kimsem kalmamış yatanacagim. Ölüm ayrılıktan ıyidir; öldü dersin unutulur ama ayrıldık dersin her cümleye kırk yama vurulur türlü türlü.  Senelerce çektiğim acının adı beni oyle sarstı ki imkansız birsey diyorum imkansız ama ve anlıyorum ki imkansız diye birşey olmadığını öğrendim. Hergün birbaşka türlü kokuyor acılar burnuma sanki yanık yanık.