Aslı eski(me)yen İstanbul

Hani insanlar küçükken

Her şeyi cebine saklarlar ya...

Bende doldurmaya çalıştım,

Senle ceplerimi...

Küçük yüreğimin,

En büyük kahramanıydın.

Sen,

''Ah'' dedirtirdin,

''Yar'' dedirtirdin.

Ben, seni anlatacak

Kelime bulamazdım

Çocuk aklımla.

Yaşadığım sokaklar,

Eski resimlerine

Hiç benzemezdi.

Buna rağmen ben,

O resimlerdeki

Yolları arardım hep...

Annem ''eskidendi'' diye

Maceramı dizginlerdi.

''Eskidendi'' kelimesini,

Sana, nasılda etiketlediler?

Nasıl kızardım, bir bilsen...

Senin eskin,

Eskin olamazdı, senin

Yeni de değildin, halbuki...

Sanki her insanınla akrandın.

Üzgün bir yaşlıya,

Sokaktaki kedinin mırıltısını işittirir.

Şekeri yere düşmüş bir çocuğa,

Bir kelebek uçurtur.

Aşık bir gence,

Lodosunu estirir.

Her gönüle bir tohum bırakıp,

Geçerdin.

Düşündürürdün sonra...

Kim ekti toprağa

O eşsiz renklerdeki tohumlarını,

Hangi tarihte geldin bu güzelliğe,

Ne zamandır,

İnsanların akıllarını başlarından alırsın?

Kaç renk vardır,

Sana ait, senden öte?

Kaç duyguyu aynı anda yaşatırsın,

İstanbul....?

%duygu:)