Attığımız adımlar

Nefsin vitesini boşa alıp, frenden de ayağımızı çekip, rampa aşağıya saldığımızda onun gidişi çok tatlı olur. Ta ki, ya hiç düşünmediğimiz veya düşünemediğimiz bir duvara çarpana, ya da bir uçurumun dibine düşene kadar. O rampayı tatlı tatlı inerken, o tadın son bulacağını hiç düşünmezdik. Ta ki, o tat son bulup, acıya dönüşünceye kadar. O zaman anlarız, o tatlı gidişin aslında acıya giden yol olduğunu. 

Güzel bir hikâye vardır: adamın biri çok yüksek bir binanın üst katından aşağıya düşmeye başlamış. Her katın önünden geçerken, pencereden ona sesleniyorlarmış; “durumun nasıııl?” diye. O da cevap veriyormuş: şimdilik iyiii”. Henüz yere vurmamış ya. 

Hayat hep böyledir. Ruhumuzu tatlandıranlara dikkat etmek gerekir.