Avrupa'da Türk İmajı

Venedik'e gelmeden önce açıkçası Avrupalıların Türkler ve Türkiye ile ilgili düşünceleri hakkında çok fikir sahibi olmadığımı farkettim. Zira en azından İtalya hakkında Türkiye'de oldukça sempatik bir imaj vardır. İtalya genellikle her Türkün ziyaret etmek istediği güzel ülkelerden birisidir. Operanın, makarna ve pizzanın memleketi, peynir ve kahvenin de enfes lezzette olduğu memlekettir İtalya. İtalyanca da dünyanın en armonik dilidir bizim için. Bütün İtalyanlar sempatiktir ve bize benzer. Akdenizliler ne olsa; ha bir de İtalyan erkekleri çok yakışıklıdır. Genel olarak kabul gören bu düşünceler içerisinde tarihsel ilişkilerden geriye kalanlar yani tanışıklığın çok eskiye dayanması ile ilgili cümleler sarfedilmez çok fazla.

Oysa bilhassa Venedikliler için Türk demek korku ve nefret ile eş değer olmuş yüzyıllarca. Venedikli diplomatlar yüzyıllarca Osmanlılar ile barış içinde ilişkiler kurmaya özen gösterirken bu barış ortamı Venediklilerin Türklerden nefret etmelerine engel olamamış. Zira Osmanlılar adım adım Venedik'in elinden bütün önemli ada ve şehirlerini alırken Venediklilerin yüreğine öyle bir korku saçmış ki bu korku zamanla kafalardaki Türk imajını belirler hale gelmiş. Bugün hala İtalyancada Türklere karşı bu tatsız imajın tesirleri varAdır. "Mamma li turchi" ,(Anne Türkler Geliyor) "Fumare con un turco" (Türk gibi sigara içmek),  "bestemmia come un Turco" (Türk gibi küfür etmek) "puzza come un Turco" (Türk gibi pis kokmak) ifadelerinin günlük dilde kullanıldığını hep söylerler. Ben açıkçası mamma li turchi'nin İtalyanlar için de artık bir espri mazemesi olduğunun düşünüyorum. Zira bana bununla ilgili çok espri yapıyorlar. Ancak genel geçer bir kötü imaj olduğunun da farkındayım. Kendi adıma bunu değiştirmek için elimden geleni de yapıyorum ve kişisel çabanın aslında düşünüldüğünden daha büyük neticeleri olduğuna inanacak kadar da iyimserim. Fakat burada kötü imajın haricinde herhangi bir imaja sahip olmamak da dile getirilmesi gereken bir gerçek. Zira Türk olduğumu söylediğim çok kişiden gördüm: "Türk mü? O ne, yenilir mi bakışını. Fakat az da olsa Türkleri yakından tanıyanlarla da tanıştım ve bilhassa Türkiye'de bulunanlardan övgü dolu sözler de duydum ve bununla mutlu oldum. Olumlu-olumsuz ya da yorum yok diyenlerden Türk olmamla ilgili aldığım görüşler şöyleydi:

“-Nerelisin?” “-

Türküm.”

“- Aaaa o ne? Nerede, Afrika mı?”

“- Nerelisin?”

“- Türküm.”

“– Türk mü o ne?”

“– Canım işte, Türkiye, Ankara, İstanbul”

“– Aaaaa Estambullllll, Costantinopoli.”

“- Nerelisin?”

“- Türküm.”

“– Türk mü? Ben de Türküm abla gel dönerimizi ye.”

“- Nerelisin?”

“- Türküm.”

“– Öyle mi ben Türkiye’ye gidecektim; ama Türkiye’de kadınlar kapanmak zorundaymış. Yoksa hapse atıyorlarmış, vazgeçtim.”

“- Nerelisin?

Türküm.”

“-Tarkannnnnn, şikidim şikidim.” (Şu “ı” harfi bir bizim dilimizde mi var acaba? Bir tanesinin söyleyebildiğini daha duymadım.)”

“Nerelisin?”

“- Türküm.” “-Başkan Erdogan.” (Recep Tayyip Erdoğan)

“- Nerelisin?”

“- Türküm.”

“– Ama sen beyazssın. Türkler kara değil miydi?”

“- Nerelisin?”

“-Türküm.”

 – Ferzan Özpetek de Türk.”

“- Nerelisin?”

“-Türküm.”

“– Öyle mi, sahi sizin başkent neden Ankara? Neden İstanbul değil?”

“- Nerelisin?”

“-Türküm.”

“– Yaaa, çok merak ediyorum. Sizin doğu Türkiye mi? Kürdistan mı? Diyarbakır Kürdistan’ın başkentiymiş, öyle diyorlar.”

“- İstanbul iki kıtayı birbirine bağlıyor. O halde İstanbul’da karşıdan karşıya geçerken pasaport gerekiyor mu?

– Avrupa yakası Avrupalı gibi yaşarken diğer taraf Asyalı mı? Türkçe Arapçanın bir şivesi mi?”

“- Nerelisin?”

“- Türküm.”

“– İlk defa hayatımda bir Türkle tanıştım. Geçen de falafel yemiştim iyi tesadüf oldu.”

“- Ben daha yemedim. Nasıl lezzetli mi?”

Başkalarına kendini anlatmak zorunda olmak ya da bazen yanlış bilinenleri düzeltmeye çalışmak zorunda kalmak demek yurtdışında yaşamak.