Aynadakiler

Sadece kendisi vardı... Başkalarının kendinde göremediklerini
kendisi görürdü başkalarında.
Başkalaşmıştı herşey ama yapacak başka bir şeyi yoktu.
Birşeyler düşünür oldu ve kendi düşüncelerini unuttu
Unuttukları da başkalarıydı fakat hislerini koruyordu.
Koruyup kolladıkları ise kendisinden başka şeyler umar oldu.
Umut bağlarken, gözlemledikleri ona yanlış yolda olduğunu gösterdi.
Yollar çapraşıklaşıyor, gözbebekleri eskisi kadar kapanmıyordu.
İçine kapanmış, gözyaşlarını kendi içine akıtır olmuştu.
Akıp giden zamana, zaman zaman küsüyordu aklısıra.
Ardısıra gelen dostalarını da üzüyordu arada.
Aradığının ne olduğunu bilmez oldu zaman sonra.
Ve sonra, "Daha sonra" dedikleri de yalnız bıraktı onu.
"Varsın olsun" diye teselli buluyordu.
Bir kendisi vardı kendince, ve kendi aklınca.
Haksızlıkları, haklı bulmaya, haklıları haksız göstermeye hiç çabalamadı.
Kendi çabasıyla yol alıyordu, dostalarını ise yeniden kazanmayı başarmıştı.
Bir sevgili bulmak istemişti, sevmese de severim diye.
Sevmişti, sevmemişti aslında.Denemişti denenmemişi.
Sadece kendisi vardı. Giden gitmişti.
Bir o vardı, şimdi o da yoktu.
Başbaşaydı, başlıbaşına...tek başına.
Aynanın karşısındaki kişiye gülerken
Ağladığını farketti.
Aynadaki gözyaşlarını silmeye kalkıştı.
Silecek birşey bulamadı.
Işıklar sönse de aynadaki surat onu yalnız bırakmamıştı.
Sadece kendisi olmuştu.
Kendince oyalanıyordu.
Sadece kendisi vardı ve aynadaki gözyaşı...