Babaannem'e...

Yaklaşık bir saat kadar önce amcam aradı, telefonu açmakla açmamak arasında uzun süre gidip geldim, çünkü söyleyeceği şeyi biliyordum; 'babaannen bugün vefat etti' dedi ama gerisini getiremedi, sonra kuzenim aldı telefonu ben de konuşamadım uzun bir süre, kaç kez 'Beyza' dediğini hatırlamıyorum. Böyle bir durumda cevap vermek ne mümkün ağzımı açacak takatim bile kalmamıştı.

Fakat hepimizin başına gelecek, eceli paralelinde yaşayacak ve öleceğiz. Tamam bunu pekala kabul edebiliyorum, anlayabiliyorum, hatta insanların söylediklerine yorum bile yapabiliyorum fakat babaannemi bir daha göremeyecek, ulaşamayacak olmak beni çileden çıkarıyor, belki isyana kadar gidebiliyor bu durum. Ama isyan etmiyorum ben, özellikle bu konuda, ama bir türlü mantığıma sığmıyor. Üstünkörü anlayabiliyorum ama derine inince isyan bayraklarımı kaldırıyorum hemen. Öyle farklı bir duygu ki, ancak gerçekleşince anlayabiliyor insan.

Aslında böyle mübarek bir günde öldüğü için sevinmeliyim, Allah taksiratlarını affetsin.

O yüzden hüzünlüyüm bugün, o rüyama giren siyah hayvan buna delaletmiş meğer, bu yüzden içime sıkıntı girmiş uyanınca...

Bu gece yola çıkacağız, yarın toprağa verilecek; son yolculuğunda yanında olacağım.

Beni görür mü dersiniz?

Sağlıcakla.