Babalık olgusu

Bir baba olarak daha henüz çok ufak olan kızıma neler verebilirim...

Biraz ellerinden tutup onunla oynadığımda yüzünde görülen o gülümseme dışında.

Konuşmalarımı tanıma içgüdüsü bence bir annenin şefkatinin yanında hiç bir anlam ifade etmiyor. Yada karnını doyurduğunda annesine verdiği o sıcak gülümsemeye eşdeğer birşey olduğunu düşünemiyorum. Büyük bir kız çocuğum olduğu için biliyorum. Ufak bir bebeğe otorite kurma çalışmalarınızda boşunadır. Çünkü bebeğinizi ağlatmaktan başka bir şeye yaramayacaktır. Gerçi bu ağlama ileriki yaşlarda çocuğunuzda altını ıslatma olarak ta görülebilir o nedenle çocuğunuzda pisikolojik bir rahatsızlık oluşmadan bu tavırdan vazgeçilmeli diye düşünmekteyim.
Bebeğinizin altınıda becerip değiştiremeyeceğimize göre geriye ne kalıyor derseniz benim cevabım arkadaşlıktır derim. Gerçi arkadaş olarak annenin yerini tutmanızın mümkün olamayacağının bilincindeyim ama yinede daha söylenenleri anlamayan fakat sevecenlikle yaklaştığınızda sizlere gülümseyebilen o ufaklığa arkadaşlık verebilirsiniz.

Bebeğe yaklaştığım anda gerçi ağlarken ona tahammülüm bir annenin şefkatiyle kıyaslanabilecek ölçüde değil ama bir arkadaş gibi onunla oyunlar oynayarak onun birşeyleri başarmasına yardımcı olarak ama onun bu başardığı deneyimlerin kendisinin yaptıpına inandırarak yapmam en büyük uğraşlarım arasında.

Bir düşünün bir birey var ve o bireyin varolma mücadelesinde herşeyi kendisinin yaptığına inandırarak onu ayağa kaldırmaya çalışan ebebeynleri.

Amaçların bir çıkardan bir şefkat ve karşılıksız iyiliğe dönüştüğü ve yaşamımızın büyük bir kısmında insan ilişkilerinde yakalayamadığımız bir sevgi (salt, yalın ve karşılıksız) dürtüsü. İnsanlığın yakalamaya çalıştığı ama kanıımca çocuk gelişimi dışında dürüst olamadığı bir olgu.