Babam nasıl kazık attı bana?

Daha onlar ayrılalı dört sene olmadı, ama benim için tüm hayatıma bedel olacak yılların başlangıcı oldu. Bazen düşünürdüm , insan nasıl olurda ailesini hiçe sayar nasıl onlara karşı gelir diye, Allah'ın emirini nasıl hiçe sayar diye ama benim yaşadıklarım ve geldiğim son nokta bunu çok iyi özetledi.

Bir babayı sevmek değildi benimkisi ona tabi olmaktı, sözünü emir bilmekti karşılıklı saygı ve sevgimiz hiç bitmez zannederdim, ilk defa yanılmışım, belkide yanılmadım defalarca sırtımdan hançerlenerek belkide hiçbirşeyi beklediğim gibi yapmamasından dolayı geçen hafta bitmişti aramızda ki ilişki.

Saygıdeğer okurlar aranızda mutlaka anne-babalar vardır hiç evladınızın gözlerine baktığınızda ileride onu sömürebilirmiyim, ileride ona oyunlar oynayıp elinde ne var ne yoksa alabilirmiyim, verdiğim şeyleri geri almak değil onu yok etmeye çalışabilirmiyim diye düşüneniz oldumu tabiki hayır ama bazen hayat kurduğu tuzaklarla sizi avlıyor. Bence dünya malının bir damla sudan daha fala değeri yok , çırılçıplak geldiğim bu dünyadan yine aynı şekilde ayrılacağım ama onun kafasının içindekiler artık çok farklı yıllarca didinip uğraştığımız herşeyi bir çırpıda, yangından mal kaçırır gibi sattı ve gitti. Şimdi elindekileride kaybediyor ve elimdekileride almaya çalışıyor. Yanına gittiğimde bu yaz evlendiğini öğrendim çok koymadı bu bana çünkü bana artık hiçbir konuda hiçbirşey söylemiyor anlayışla karşıladım, daha sonra ansızın geldi kardeşimin okul masraflarını karşıladığımız bir ev kalmıştı kirada idi , onu satacağım diye kiracıları apar topar çıkardı, ben dur ne yapıyorsun dediğimde kendime ev alacağım izmirden dedi, yapma dedim dur ! ama laf dinlemiyordu, en sonunda razı ettim evi bana ver elimde avcumda ne varsa satayım evi kelepir fiyatına satana kadar ben alayım dedim, kaç aydır satamadığı ev için beni sıkıştırdı elimdeki herşeyi yok pahasına sattım , borçlandım, kredi çektim sonuda istediği parayı ulaştırdım ona sorgusuz sualsiz. Aradan iki ay geçmedi yeni karısını yollamış evi sana veriyorum diye kafamdan kaynar sular döküldü dört senedir ağzımı açmadan izlediğim olaylar beni nereye götürüyordu elime ekmek bıçağını aldım artık geri dönüş yoktu sanki o an benim için şehrin orta yerine kesecektim olaya müdahil olanları, konuştum, bağırdım , çağırdım yaptıkları yanlışları haykırdım sonra düşündüm ya kardeşim ya annem ben hapise girersem, ölürsem kim bakacaktı onlara yirmibeş yaşındaki oğulunun eline muhtaçtı daha abisine muhtaçtı benim meleğim. Yaşamak zorunda olmak buna inad etmek ne kadar zordur bilir misiniz ?

Şimdi soruyorum size yapılanlara karşı durmamak, zulüm karşısında ezilip susmak, sırtından kerelerce vurulup yine aynısını beklemek mi gerekiyor ? hala...