Baharda Ben

Bahar geldi nihayet… Her sabah kuşların cıvıltısıyla uyanıyorum. Pencereden içeri vuran gün ışığı ruhumu aydınlatıyor. Ama yine de yataktan kalkmakta zorlanıyorum, canım nedense tembellik yapmak istiyor.

Balkonum bahçeye bakıyor benim, mis gibi kokan ıhlamur ağacı, meyve ağaçları, ağaçlarda kuş sesleri… Gözlerimi kapadığımda sanki bir kumsaldayım; hafif esen rüzgarda sahile vuran nahoş dalgalar eşliğinde ruhumu dinlendiriyorum. “Hayat çok yormuş beni be” diyorum kendi kendime… Uzun zamandır ilk kez kendimi bu kadar huzurlu, bu kadar dingin hissediyorum. Hiç bitmeyecek sandığım zor durumlar bir bir yoluna giriyor oysa. Allah sabrımızın mükafatını veriyor diye düşünüyorum… 

Hayatımıza bir şekilde giren ve çıkan insanların mutlaka üstlendikleri bir misyon olduğuna inanıyorum artık. Acı tatlı, iyi kötü ne yaşarsak yaşayalım geride bizlere bıraktığı bir takım dersler, bir takım kazanımlar oluyor muhakkak. Burada sadece olaylara hangi açıdan baktığımız önemli, bunu öğrendim.

Sevildiğini bilmenin sadece “seni seviyorum” sözüyle teyit edilmediğini hatta, sözlerden çok davranışların, sevdiğiniz insanın sizin her durumda ve şartta koşulsuz yanınızda olduğunu ve olacağını bilmenin çok daha anlamlı ve değerli olduğunu anladım.

Güvenin sevgiden bile önemli olduğunu, güven olmazsa sağlıklı bir sevgi ve saygı ortamı da yaşanamayacağını öğrendim.

Mutluluğun uzaklarda değil, çok yakınımızda olduğunu, sadece görmeyi bilmemiz gerektiğini anladım.

İşte güneşin sımsıcak ısıttığı, masmavi gökyüzünün içimizi aydınlattığı bu güzel günde mutluluğun ışıltıları var benim de çehremde.

Bu ışıltıların hepimize yayılması umuduyla,

Nice güzel yarınlar dilerim…