Balıkesir’ in öğle anları.

Ilık bir nefesi anımsatır size, öğle anlarında Balıkesir havası. Asırlık ağaçlardan nazlı, nazlı süzülür yapraklar. Üst, üste, yan, yana rüzgâr biraz artırsa esişini, hazırdır yer değiştirmeye yapraklar. Ne kadar nazlıdır yapraklar hava biraz soğusa hemen onlarda solup sararır. Yazın yeşilin her tonunu taşıyan yapraklar, yaz bitimi sarı rengin hegemonyasına kaptırır kendini. Hoş sarıda güzeldir. Hatta ben en çok yaz sonlarının sarısını ve karanlık havasını severim. Tahta bir kanepede az üşümeyle karışık, sırtınız güneşe çevrili oturmayı. Bir simidi Paşa Camii’nin avlusunda kuşlarla paylaşmayı, sizi her görüşte avuç açıp para isteyen sacı başı dağınık adama para vermeyi. Boyacı çocuğa ayakkabılarımı boyatmayı, gazetemi hafif rüzgâra karşı okumayı… Öğrencilerin okul ya da ev dönüşü telaşlarını severim. Ilık bir dost nefesi gibidir Balıkesir’ in öğle anları.

Eski evin camındaki silik bir yüz. Ara sokaklardaki geçmiş zamanlara ait çocuk sesleridir Balıkesir’ in öğle anları. Pencere önlerindeki solmuş karanfil saksısı. Çatlak duvardaki vefasızlıktır. Bir bardak çayın sıcaklığı, kapıları açılmamasına kapanmış anıların canlanma saatidir, Koca Saat’ in sihri ile. Bir eski ve yeni ikileminde bocalayan şehrin sancılarıdır Balıkesir’ in öğle anları.

Olsun ben yinede seviyorum Balıkesir’ in öğle anlarını.