Bana bir konu söyle şimdi

İnsan neden eline kağıt kalem alır oturur da, yazacak bir şey bulamaz. Acaba kendimizi mi zorlarız o anlarda... Yoksa kimi yazarların esin olmadan bile çok daha muntazam eserler meydana getirdiklerine mi kanaat ederiz? Ya da tüm bunların hiçbiri mi...

Yazmalı insan; hem de çok yazmalı. Kalemi güçlü olmasa da duygularının bir kağıda özetini çıkarmalı. Peki çok mu zordur yazmak; hayır hiç değil. Bir çocuğun gülümsemesi, fırında pişen kurabiyelerin kokusu, damlayan su bile çoğu kez yazı konusu olabilir.

Kendinizi bulursunuz yazdığınızda; her ne kadar yazdığınız konuda siz olmasanız da... Sözcükleri, cümleleri, akışı, üslubu, kıvraklığı, sertliği, hoşgörülüğü ve aklınıza gelebilecek herşeyiyle sizindir artık o yazı.

Bir gece vakti yolda yürüyorsunuzdur. Sokak, gölgeler, karanlığın sesi ve siz... Birkaç cümle değil, bir roman bile yazılır bu ortamda. Belki kalbiniz bu gece kadar sakin değildir; kimbilir aslında gece de sakin değildir. Doğacak sabaha neleri emanet edecektir acaba. Yazmalı elbette, yazmalı ki anlatılsın tüm bunlar; ki kağıt değer kazansın.

Uzaklarda bir değil, iki değil, doğanın tüm renklerini kucaklamış bir ada görünüyor. Tabloyu tamamlayan masmavi gökyüzü ve altın sarısı güneş de cabası. Bir masal yazılabilir mi acaba şimdi?

Kaleminizi asla bırakmayın. Yazmak insanı hafifletmekle kalmaz, dünyayı şöyle uzaktan seyretmemize de imkan verir. Görürüz çevrede, yazdığımız güne dek görmediğimiz şeyleri.

Hadi şimdi siz de alın kaleminizi elinize, yazın; göreceksiniz çevrenizde farketmediğiniz renkler, duygular, gülüşler, çırpınışlar, sessizlikler ne de çok. Onları kağıda dökme vakti şimdi...