Bana neler gerek ?

Mutluluğumuz neye bağlıdır?

İnsandan insana değişir.

Kimi para pul peşinde koşarak mutlu olur, kimi evinde oturup çocuğunun büyüdüğünü görmekten.

Kimi için öğretmek mutlulukların en büyüğüdür, kimi için de öğrenmek.

Âşık olmak, evlenmek, çocuk sahibi olmaktır kimilerinin mutluluktan anladığı.

Kimisi de başkalarını mutlu etmek için çırpınırken mutlu olur.

Sosyalleşmek ister bazılarımız, benim gibi. Belki başka mutsuzluklarını örtmek için, kim bilir? Mutlu olacağını sanır böylece. Yeni insanlar tanımak, tanınmak, yeni şeyler üretmek... Güzeldir, her şey gibi önceleri çok güzeldir. Aldığın sorumluluk ve görevler kapasiteni aşmaya başlayana kadar. Görev insanı olduğun anlaşılıp, sorumluluklarını bir bir yerine getirmeye başladığında eklerler de eklerler üst üste. Bir de bakmışsın, eklenen yüklerin altında ezilip yere serilmişsin boylu boyunca. Şİmdiye kadar özenle koruduğun düzenin bozuluvermiş. Eşini, dostunu göremez, onlara zaman ayıramaz olmuşsun. Rutin haline getirdiğin faaliyetlerini yapamaz olmuşsun. En önemlisi artık okumaya ve yazmaya fırsat bulamaz olmusşun.

Ben hiç bir şekilde mutlu olamam ki okumazsam, okuyup biriktirdiklerimi boşaltmak için yazmazsam. İsterse dünya kadar malım mülküm olsun, isterse adım en tepelerde dolaşsın, isterse önümde el pençe divan durulsun.

Bugün bir karar verdim. Sosyal faaliyetlerim arasında olan bir tanesini gönderiverdim. Hiç acımadı içim, hiç burulmadı. Büyük bir hevesle başlamıştım oysa. Bu hevesimi bilenler bugün ofisimi tavaf ettiler gün boyunca. Kulaklarımı tıkadım, gözlerimi kapadım, gönderdim selametle hepsini.

Bana çocuğum, eşim, dostum gerek, bana, her akşam beni pencerede bekleyen yaşlı teyzem gerek. Kilometrelerce ötede telefonun ucunda, "işim yok anneciğim, seni dinliyorum" sözünü duymayı bekleyen annem gerek. Kütüphanemde, kitapçı raflarında okunmayı bekleyen kitaplar gerek. Sanat sezonu açıldı, sergiler, müzeler bekler. Bana bunlar gerek.

Büyük halk ozanımız Yunus Emre'nin şiiri geldi aklıma şimdi. Ekleyivereyim, ruhumuz aydınlansın.