Bana şans dileyin

Her yanım ağrıyordu. Duygusal yanım bile. Semra'nın beni terketmesinden 17 gün sonra şiddetli bir gribe tutulmuştum. Semra bana bakmaya gelmedi ama 58 yaşındaki gül yanaklı, pamuk saçlı Nazife Teyzem beni hiç yalnız bırakmadı. Nazife Teyze'nin kendisi ev sahibim olur ki bir günden bir güne kirayı aksatmadığımdan olsa gerek beni çok sever (di).

Efendim, hastalığım apartmanda duyulur duyulmaz Nazife Teyzem elinde bir tas çorba, bir sıcak su torbası, bir derece, bir kutu asprin ve kalın kahverengi bir hırka ile kapımda belirdi. "Yiğitciğim" dedi "Anan da baban da benim. Nasip olursa başka şeylerin de olurum inşallah. Sana ben bakacağım. O Semra cadısı seni bu hale koydu Nazife iyileştirecek. Korkma sen."dedi. Aslında biraz "Nasip olursa başka şeylerin de olurum inşallah" lafından işkillensem de yine de insan hastayken şefkate ihtiyaç duyuyor.

Nazife Teyzem önceleri bir tas çorba ile başladığı şefkat maratonunu benim eve iyiden iyiye yerleşmekle sonuçlandırdı. Ona artık iyi olduğumu kendime bakacağımı söylediysem de işe yaramadı. Bu akşam eve geldiğimde üzerinde siyah bir gece elbisesi dudaklarında kırmızı ruj ve mumlarla donatılmış bir yemek masasıyla karşılaştım. "Bu neeee" dememe kalmadan beni masaya oturttu. Neymiş hastalıkların antibiyotiği aslında romantizmmiş. Pek yemedim ya o nefis yemekler hatrına katlandım.

Gece bittiğinde Nazife (Nedense gece sonunda teyze lafını bir kenara atmıştım) artık zamanın geldiğini ve beyaz gelinliği bir kez daha giymek istediğini söyleyince artık yaptığım aptal numaralarının dozunu iyice arttırdım "Peki Süleyman Amca seni ne zaman istemeye geliyor" dedim. Nazife elindeki şarap bardağını kafamdan aşağıya boşaltırken "Hepiniz aynısınız. Allah belanızı versin." dedi ve gitti.

Sanırım yarın evden kovulurum. Bana şans dileyin ve Allahın da Nazife'ye akıl vermesini dileyin...